Hype Community - A Wordpress Community Theme
Özeleştirimiz “Kafamdaki bir hançer misin yoksa? Ateşli beynim mi yarattı seni? Görüyorum işte yine, tutulacak gibisin Şu kınından çıkardığım hançer gibi.”* Ayaklarımı sımsıkı bastığım bu güzel, bu çılgın, bu kalabalık dünyaya müteşekkirim. Kırmızı güneşlerine, mor göklerine, gri düzlüklerine hayranım. Dolu dolu çarpıyor kalbim, düşüncelerim nabzımın hızına yetişemiyor. Hayatta olmanın doyumsuz heyecanı! Nasıl anlatılabilir?  Bu berbat iğrenç dünya; sokaklarda yatan insanları, onları ezip geçişimizi, hırslarımıza kapılıp gidişimizi gördükçe midemizi bulandıran ikilemlerin, ikiyüzlülüklerin, ikiliklerin dünyası, Golgotha… Nasıl anlatılabilir? Bu bir yaşam mücadelesi, kafamın içinde bir yerde. Uyumuyorum, dinlenmiyorum. Durmadan iki uçta kendimle mücadele. Ben, ben, ben! Ben çocukken bayılırdım Shakespeare’e! Kendim, benim, benliğim! Kendimi kaybederdim Macbeth’de! Durup durup dönüyorum aksime, “Kendinden başka bahsedilecek bir şey var mı sende?” Çığlıklar atıyorum: “Kendimi bilmemek daha iyi, yaptığımı bilmektense.”* Anlayamıyorum. Bu insanları, bu şehri, bu curcunayı çoğu zaman kendimden yaptığım pelerinlerimle yarıp geçiyorum, kimsen kimsin kokun üstüme sinsin istemiyorum. Ama bazen sadece karışıyorum, yok oluyorum. İşte o zaman gitmek, gitmek, terk etmek istiyorum. Çok kavgalı olduğum o kendim olamayacaksam da bu fanustan defolmak istiyorum.  Kilometrelerce koşabilirim, gülebilirim saatlerce, günlerce eve girmeyebilirim, haftalarca ayık olmayabilirim. Ömürlerce oyalanabilirim ve kendimi sırt üstü bırakabilirim bu dibinde ne olduğu bilinmez okyanusun üstüne. Ama sana savaşçı olmayı öğretmişler değil mi; sen duramazsın, uyuyamazsın, soluksuz kalamazsın: dalmak zorundasın. Derine derine, en dibine, korkunç canavarın inine… Bakmak zorundasın düşmanının gözlerine, dokunmak zorundasın seni parçalamaya hazır dişlerine. Uyuyanlar ve ölüler birer resimdir sadece.* Sana savaşçı olmayı öğretmişler, çekip gidemezsin, pes edemezsin. Ne kadar sevsen de nefret edersin, nefret etsen de çekip gidemezsin, pes edemezsin. Ciğerlerini mi yakıyor şehrin seması, pek ala bir sigara içer kendine gelirsin; gözlerini mi parçalıyor şehrin aydınlığı, takarsın güneş gözlüklerini, saklarsın gözlerini ve kamufle edersin kendini. Onlara benzersin, onlar gibi konuşur, onlar gibi gezersin. Onlara benzersin, onlar gibi yer içer, onlar gibi gülersin. Tekrar tekrar tekrar… Üstelik bir de onları seversin. Onlar da seni sevsin. Gülün eğlenin. Bütün o zavallıları özgüveninizle, yeteneklerinizle, güzelliğinizle ezip geçin. Ne de olsa size ulaşabilecek elleri yok ucubelerin.  Anlamıyorsunuz. Biriniz yazıyor, biriniz çiziyor, biriniz söylüyor, biriniz çalıyorsunuz. Biriniz çalışıyor, biriniz partiliyor, biriniz sanat yapıyorsunuz. Ama aslında “biriniz” hepsini birden de yapıyorsunuz, değil mi? Sık sık tekrarlanıyor “ben”den sonra “biz.” Siz bunu seversiniz, siz hep şuraya gidersiniz, siz hep şunu yersiniz. Ben söyleyeyim siz nesiniz: Siz yalnızca bu çağa mal olmuş modern fahişelersiniz. Siz hem başarılı hem yeteneklisiniz; bütün parçalarınızı teşhir edip kendinizi dünyaya vermişsiniz. Nerede sizin mahremiyetiniz? Devam ediniz, bahar bahçelerinden geçip cehennem ateşlerine gideceksiniz.* Dinlemiyorsunuz. Dolu dolu benlik mücadelesiyle tüm hücreleriniz, bir müzeye evrilmiş tüm karakteriniz. Şuraya bir köşe yaptım, köşeye bomboş hissettiğim o günleri üst üste yığdım, yığıntıdan bir eser yarattım ve şimdi de tüm insanlarla paylaşmalıyım. Öyle mi? Yok mu sizin saklınız gizliniz? Ne boş, ne sıradan, ne hareketsiz… Ama doğru ya, siz böylesiniz. Kendinizi çok sevmenizden şikayet ettim, bir de kendinizden çok çok nefret edersiniz. Büyük övgü, işte, vaazınızsa da öz sevginiz; size ilham veren yegane hikayeniz: öz nefretiniz. Dedim size, ikilemlerin, ikiyüzlülüklerin, ikiliklerin dünyası. Ama ah bu bastıran yaşam heyecanı!  Siz bunu da bilirsiniz: Stres, kaygı, baskı… Arkadaşı, çalışanı, aşkı… Bitmez bu dünyanın ıvır zıvırı. En nihayetinde bu bir yaşam savaşı; dişe diş, göze göz, cana can. Sen de canavarların ülkesinde olmak zorundasın zavallı bir cadı. Acı üstüne acı, kan üstüne kan, kayna kazanım kayna, yan ateşim yan…* Neyse ne. Bizi yargılayabilirsiniz, biz belki de hakikaten öyleyiz. Kendimizden çok bahsederiz, çok fotoğraf çekeriz, çok ağlar çok da güleriz, hem yazar hem çizeriz, üstüne üstlük yazıp çizdiğimizi de çalar söyleriz. Hep “ben” deriz; biz, biz, biz… Kimi gün kendimizi beğenmişiz, kibrimizden göklerdeyiz; kimi gün yemeyiz içmeyiz, neden korktuğumuzu bile bilmeden kuşkular içindeyiz.* Bu sayfada bile bir üç kişiyiz. Üç kişi, üç cadı, bir cinayetin üç şahidiyiz. Dayandık kapıya: Macbeth, Lady, Haberciniz. Biz de böyleyiz. Biz de böyleyiz. — *Shakespeare, Macbeth
ruveur
ben kırmızı sevmem ki loş ışıkların altında tanıdım seni, tenin altından olsa da gözlerindi parlayan fakat her masa bizim masamız, her mutfak seni öptüğüm mutfak değil. içilmemiş bir şarabımız daha hiç konuşmadığımız şeyler var. kırmızı mı? evet. fakat ben kırmızı sevmem ki? denemelisin, senin için ayırttım. ah my funny valentine, rumi’nin şarabı neymiş nasıl içilirmiş şimdi anlıyorum. ilk gözüne, sonra eline, sonra diğer gözüne bakıp gülümsüyorum. sevgilim, diyorum hiç diyememiş olmama rağmen sevgilim. kelimeleri kullanmayı neden düşündük ki?
ruveur
ikisiz sana yazmak istediğim şiirler vardı. içimi ısıtan gülüşüne, hayatta hissettiren ellerine, hayatı okuduğum gözlerine bir sevgim vardı; sana vermek isteyip veremediğim, istemeyip verdiğim, sana veremeyip başkalarına verdiğim bir sevgi vardı. fakat giderken kelimelerimi de aldın, bu gezegende hem dilsiz hem sağırım artık bir şey olmaz diyorlar inanamıyorum sen gittin biliyorum bir bakmışım yine inanamıyorum bu gezegende hem inançsız hem de umutsuzum artık ama yine de kapıya bakıyor içeri girip saçımı okşayacağın zamanı bekliyorum ve hep sorduğum soru kovalıyor beni ne uğruna? ne uğruna bu acı, bu sevgi yaşanmışlıklar uğruna mı yaşanmamamışlıklar mı? adımı söyle her şeyi unutayım istiyorum ama artık inançsız ama artık umutsuz ama sen ama ben ama biz ama kapılar yeniden mi kapanıyor üzerime?
ruveur
hayat avucum kadar / 3 hayat avucum kadar / 3 Ne kadar sinirli olduğumu İstiklal’de çarpıştığım insanların sayısı 3’ü geçtiğinde fark ediyorum. Garip geliyor bu duygu, neye sinirliyim ki? Bu insanların benden vazgeçmesine mi, yoksa onları daha fazla manipüle edemeyeceğime mi? Ne beni sinirlendiren? Bu iki kadın gözlerimin içine bakıp kurdukları her sevgi dolu cümleye tek bir cevap alabildi: ‘’Ben de senin adına öyle düşünüyorum.’’ Bir karşılık amacı olmadan ne zaman verdiğim değeri belirtebildim? En önemlisi, değer veriyor muydum ki? Değer veriyor muyum ki? Kaybetmekten korktuğum şey sevgi mi, yoksa güç mü?  Herkes için bir istisna olmak isterken o kadar çabalamışım ki, o kadar tek bir kişiye yetmek istememişim ki kimsesizim şimdi, İstiklal kalabalıklaştıkça ben yalnızlaşıyorum sanki. Bu iki kadın… Ne zaman istersem ulaşabilirdim onlara, bunun rahatlığıydı bana yüzümdeki umursamaz gülüşü veren. Aptal Çağlar seni, tabii ki güçtü istediğin. Senin o kalbin bir kere sevgi için attı mı ki şimdi bunu iddia edebiliyorsun? Bu insanlar neden sana açık sözlü olmadı, onları kandırabildiğinden mi? Hayır, hayır Çağlar. Bu insanlar çenesini kapadı çünkü sana açık olmaktan korktular, senin o foyanı ortaya çıkarmamak için kendilerinden feragat ettiler. Şimdi sinirli mi olacaksın? Kızacak mısın onlara bu korkunç döngüyü bozabildikleri için? Tünele vardığımda kartımı Yasemin’de düşürdüğümü fark ediyorum. Bilet almak için sıraya girerken insanlardan nefret ettiğimi anlıyorum. Öndeki kel herif daha yavaş olabilir miydi acaba? Ya arkasındaki aptal kadın? Senin yaşındaki birinin İstiklal’de işi ne ya?  Sıra bana geldiğinde bu sefer sınırlarımı makine deniyor. Daha yavaş ol, lütfen. Lütfen öyle yavaş ol ki yürümek zorunda kalayım, hadi! Karaköy’e adımımı atıp Boğaz’ın ve kızarmakta olan balıkların kokusunu içime çektiğimde gözümdeki sinir perdesi aralanmayı başarabiliyor. O an fark ediyorum, doğrumu yanlışımı unuttum ben aslında. Olmadığım bir insana dönüşmüşüm haberim yok! Bu insanı seviyor muyum? Haşa! Söylemek istediklerimi o kadar içimde tutmuşum ki artık ne söylemem gerek, ne söylemek istiyorum veyahut ne söylediğimde rahatlarım bilmiyorum bile. Keşke her sorunun cevabı bende olsaydı, keşke bilseydim her şeyi ve keşke zor olmasaydı her şey bu kadar.  Karaköy’ün ara sokaklarında yürüdükçe bu tanıdık yolların benden çok uzakta olduğunu hissediyorum. Tüm dükkanlar, tüm evler yabancılaşıyor pat diye. Hissediyorum, kayboldum. Kayboldum ne demek, her saniye kayboluyorum. Aldığım ve verdiğim her bir nefeste yeniden ve yeniden kayboluyorum, hem de kendimi hiç bulmamak üzere. Nefesim hızlandıkça geriliyorum, gerildikçe nefesim hızlanıyor. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim. Apartmanın önüne geldiğimde anahtarlar elimde durmamak için neredeyse dans ediyor. Durun, durun artık! Çağlar saçmalama diyorum, bi yolunu bulup açıyorum lanet kapıyı. Bu lanet apartmanın lanet merdivenlerini teker teker çıkıyorum çünkü eve gitmeliyim. Evet, eve gitmeliyim. Eve geldiğimde kapıyı girdiğim gibi kapatıp kitliyorum. Geldim diyorum, güvendeyim. Fakat kafamdaki düşünce silinmiyor. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim. Eve gitmeliyim.  Evdesin işte Çağlar, diyorum. Evdesin ulan! Yat aşağı uyu bırak şu siktiriboktan manik hallerini! Evdesin sen, sen burayı ev yaptın kendine. Her bir parçasını teker teker seçtin, bir tek ev gibi hissettirsin diye! Evdesin oğlum sen, evdesin! İnsan kendine bağırdıkça kafasından geçenlere daha az inanası geliyor. Evden kastımın ne olduğunu çok iyi bildiğim halde oturduğum sandalye beni kendine çekiyor adeta. Haksız da değil, belli ki korumak istiyor beni benim gibilerden. Bilirsiniz, birine en büyük zarar onun gibilerden gelir çünkü. Tüm hareketler o kadar benzerdir ki bitkin düşene kadar bir taraf; savaş, savaş, savaş!  Fakat Çağlar eve gitmelisin. Sikeyim diyorum, sikeyim. Kurtulamıyorum bir türlü kendimden, kendimi geride bir türlü bırakamıyorum. Başlıyorum bulduğum her kıyafeti çantama tıkmaya, kaç gün kalacağım ki sanki orada? Bu kadar kıyafet, bu kadar tantana ne için? Kapıyı çalacak mıyım ki? Sarılacak mıyım onlara, ne yapabilirim ki sanki? Onlar da benim gibi sonuçta; onlar Yasemin’e, Nalan’a benzemez ki. Gücünü sehpaya koy Çağlar, gideceğin evde ona yer yok! Arabanın anahtarlarını bulduğum gibi ev gibi hissettirmeyen evimden çıkıyorum. Otoparka yürürken kendimi her saniye daha ezilmiş fakat daha kararlı hissediyorum. Çünkü bu histen kaçış yok, ev seni bir kere çağırdıysa gideceksin.  Sen evi, veyahut ev seni istese de, istemese de.
ruveur
Havada Bir Hinlik Var Bir şeyler yolunda değil besbelli. Cumayı cumartesiye bağlayan gece saat üçtü, yattığım yerden doğrulup kurumuş gözyaşlarımın yüzümde bıraktığı izleri elimin tersiyle sildim. Odamın penceresini sonuna kadar açıp derin bir nefes aldım ardından aynı gökyüzünün altında biz olarak geçen son gece olduğunu bilmeden ne rüya gördüğünü düşünerek şehirin kirli gökyüzünü izledim. Ay, dün gece olduğu yerde hemen hemen aynı büyüklükte sanki beni uyarmak istercesine hareket ediyordu. Yeni bir sevgiyi benimsemek, sana dair hiç düş kurmadım. Düş kurma halini gerçek sevgi olarak kabul ediyorum. Artık hiçbir şeyin kesinliğinden emin değilim. Her neyse ne işte. Vücuduma değip geçmiş eski sevgiler, sevgililer… hiçbirinin anısı yok, hiçbirinin ağırlığı yok artık. Seninle her şeyi yeniden öğreniyorum. Yeni bir ben var artık. Yeni bir benin ilk sevgilisi olan sen varsın. Düşünce kasnağının devinimleri. Kalbimdeki sancı bir saniye olsun geçmiyor. Senden uzakta olmanın acısıyla her saniye alevleniyor, alevleniyor, alevleniyor, tüm bedenimi sarıyor. Bazen düşüremiyor insan kalbinin ateşini, yükseliyor, nefesimi aşıyor. Sana söylemek istediğim bir sürü şey var ama biliyorum ki her şeyin bir zamanı var. Bu sefer hiçbir şeyi aceleye  getirmek istemiyorum. Doğru zamanı bekleyebileceğimi, bekleyebileceğimizi bilmek istiyorum. Seninle olabilmek için, seninle olup olamayacağımı anlamak için, seninle olamayacaksam bile seni iyi hatırlayabilmek için, seni hayatımda bir şekilde tutabilmek için ama bazı şeyleri düşünmek bile beni üzmeye yetiyor.  Hatırlıyorum, daha her şeyin en başındayken bana söylediğin her şeyi hatırlıyorum. Beraber oluşturduğumuz, oluşturacağımız tüm anıları güzel hatırlamak için anlaştığımız, sana sarılırken uyuyakaldığım ardından ilk defa baş başa yemeğe çıktığımız o öğleden sonrayı ve tüm bedenimi saran mutluluğu hatırlıyorum. Sadece ikimiz arasında, sen de hatırlıyor musun her şeyi? Ben hepsini çok iyi hatırlıyorum. Hayır, senin yüzünden üzgün değilim, senin yüzünden hiç üzgün olmadım.  Her şeyden kendini sorumlu tutamazsın. Her şeyi harika halde yaşayamayız. Her zaman mutlu olamayız. Üzüleceksek, birbirimizi üzeceksek bile beraber aşabilmeliyiz. Ben buna, beraber oluşturduğumuz biz kavramına inanıyorum.  Sen bu konuyla alakalı konuşmazsan ben konuşabilir miyim bilmiyorum. Seni sevdiğimi bilmen gerek. Senin varlığını öğrendiğimde içimdeki bazı ölü hisler yeniden hayat buldu. “Çarşamba akşamı yanında olurum.” “Hafta sonu beraber geri döneriz.” Aslında bıraksalar bu şehirde de seninle ve sensizlikte ölebilirdim, zamanı gelince, sana olan özlemimden, kendiliğinden ama hayat beni rezil bir değnekle dürttü. Kalk, bu deliliğin peşine takıl, kalk o şehre git. İşte sırf bu yüzden, seninle beraber şehir değiştirebilmek için yanına geleceğimden haberin yok. Bu şehri senin için terk edip yanına gelecek olmaktan çok korkuyorum. Her şeyi çok hızlıca tüketecek olduğumuzu düşünmeden edemiyorum. Büyük ihtimalle benden sıkılacaksın. Gideceğini bildiğim birisine aşık olmak çok zor, kendime engel olamıyorum. Tüm kalbim senin olsun. Tüm kalbimi senin için paramparça edebilirim. O günlerde ne kadar çok mutlu olduğumu, ne kadar çok korktuğumu yeniden hatırlıyorum.  Son günlerin korku ve endişesi kayboluyor kalbim sevilmenin sıcaklığıyla kaplanıyor. Hayatımda bir zamanlar yeri olan tüm erkeklerin aksine sen benim sevdiğim her şeyden nefret edip, beni küçük göstermeye çalışmıyorsun, saygı duyuyorsun, beni dinliyorsun. Yanındayken güvende hissedebiliyorum. Bu çok uzun süredir kimseyle beraberken tam olarak hissedemediğim bir his. Eksik olanın ne olduğunu düşünmeden güvende hissedebilmek. Uyumadan önce binbir düş tarafından kovalanmamak. Bilmiyorum. Bilmiyorum. Bilmiyorum. Bazen durup böyle düşündüğüm, böyle hissettiğim için kendimi salak gibi hissediyorum. Böyle hissedecek neyim olduğunu, bana bu güvenceyi veren kaynağın ne olduğunu düşünüyorum.  Birinin yüzüne baktığınız zaman anlayacağınız türden bir şey bu. İlk defa gördüğünüz birinin yüzüne bakarken kendi kendinize “Acaba?” sorusunu sormak ardından o kişiyi tanıdıkça bu “Acaba?” sorusunun cevaplarını alıyor olmak.  Seni ilk gördüğümde bunu kendime sorduğum “Acaba?” sorusunun sonra herhalde senin ilgini çekmediğimi düşünüyorken, birden bire uzun soluklu bir telefon konuşmanın içinde kendimizi bulmuştuk. Uzun süre sonra böyle heyecanlandığımı, sonraki günlerde de telefon başında doğru düzgün tanımadığım birisinden mesaj ya da bir çağrı beklediğimi hatırlamıyorum. Birbirimizi görebilmek için işlerin bitmesini beklemek, günleri saymak, araya engel olacak bir şey olmaması için her şeyi en iyi şekilde tamamlamak ve kurtulmak. Bu anıları tek başıma var etmedim, beraber var ettiğimiz anılar bunlar.  Hayatında olduğum yerden çok mutluyum belki kimse beni bu kadar çok mutlu edememiştir, özel hissettirememiştir. Kimse kimsenin içindeki üzüntüyü söküp alamıyor ama yeni mutluluklar verebiliyor. geçmişin zincirleri tekrar tekrar kırılıyor, yol devam ediyor. İçimde bir yerin kanadığını biliyorum. Kimseye söylemezsem gerçekliğini yitirir ya da beni öldürür. Elzem konu bu değil. Sonsuza kadar süreceğini düşündüğüm yazın sonuna geldik. Kuru günlerin üçüncü gününde ayrılık gelmişti de ben farkında değildim. Geri dönüşü olmayan yıkım başlamışken ben hala bir şeylerin konuşularak kurtarılabileceğine inanıyordum ama ayrılık kararı çoktan verilmiş, sadece daha onurlu şekilde olması için yüz yüze söylenmesini bekliyordun.  Hayatında hiç yer edinebilmiş miydim? Bir süredir unutmuştum havalardan bahsetmeyi halbuki en sevdiğim havanın suyun muhabbetiydi. Beraber aşamayacağımız hiçbir engel yok diye düşünür, her şeyin konuşularak çözüleceğine inanırdık fakat yağan yağmurdan mıdır yoksa esen yelden midir bilinmez, ortaya çıkan bu bahaneler bizi ırağa düşürdü.  Tüm bunlar artık geride kaldı. Korkularımın kelimelere dökülüp konuşulması, bizi üzmesi düşüncesinden kaçabilmek gidebildiğim kadar gittim.  Nafile. Ne kadar uzun bir yolu gelmiştik seninle. Şimdi, sen ayrı ben ayrı o yolu nasıl yürüyeceğiz ki? Nafile.  Her şey nafilenin nafilesi.  Konuşmadıklarımız mı bizi ırağa koydu da, biz bittik? Hayır, konuşmadıklarımız ya da bahaneler değildi. Bizi ırağa sen koydun.  Her gün doğumunda kederim silinirken, gün batımında keder yeniden ve yeniden ve yeniden başka şekillerde içimde doğuyor. Kalbimdeki her duygu eskiyor, sessizce yavaşlıyor. Düşlerimizi de gözlerimizle mi görürüz? Böyle durumlardayken bazı şeyleri yazmak çok güç oluyor.  Karşımda duruyorsun, “Artık seni sevmiyorum.” diyorsun. Bunun kötücül bir düş olduğuna inanmak istiyorum fakat gözlerimiz buluştuğunda her şeyin gerçek olduğunu görebiliyorum. Göz göze geldiğimizde artık gözlerimiz birbirileriyle konuşmuyorlar. İşte o an bir şeylerin bittiğini anlıyorum. Tüm benliğimi bir sis kaplıyor, beni senden, bizden çekip alıyorlar. “Şimdi”den geri dönüşsüz kopuşumu izliyorum. Bu kopuş, beni büsbütün şimdiki zamana hapis ediyor. Farkına vararak ya da varmayarak hep zamanı izler ya insan kısmı. İçinde bir şey olmayan zamanı… boşluk, zamansız boşluk. Şeyleri birbirine bağlayan ilişkiler bu içsel boşlukta eriyor, dağılıyor ve yok oluyor.  “Bugün ayın kaçıydı?” diye soruyorum. “Kuru günlerin üçüncü günündeyiz, beni kurtaracağını düşünmüştüm. Bir hafta önce inmeye başladığımız o yokuştan, bilmediğimiz bir yere doğru hızlanarak koşarken biraz durmamız lazımdı. Dursak geri dönebilirdik, durmadan o iş olmazdı ve belki bu vesileyle o yokuştan uzaklaşmamız lazımdı.” sorduğum soruyu kendi kendime cevaplarken ağlamaya başlıyorum. “Geri dönüşü olmayandayız.”  Geri dönüşün ne ya da nasıl olacağını o an bilmiyordum. Zihnimden geçen sözcükler istemsizce ağzımdan dökülmeye başlarsa diye çok korkuyorum ama beni şimdiki zamana hapsedenler ve şu sis yüzünden hiçbir şeyi söyleyemiyorum. “Seni kurtarmam mı lazımdı?” Bu soruyu sorarken suratında hiçbir ifade yok. O an, beni tutsak eden engellerden kurtuluyorum ve aramıza kırılmaz camdan bir duvar çekiliyor, her şey o duvarın ardında. Bildiğim her şey anlamını yitirmiş, zihnimdeki her şey ama her şey birbiriyle olan bağını yitirmişti. Herhangi bir tepki, karşıt düşünce, kabulleniş ya da başka bir şey olmaksızın sadece orada öylece oturuyor, söylenenleri dinliyordum.  Acaba eve mi gitmeliyim, yoksa bu şehri baştan sona yürümeli miyim? Bunu kime anlatabilirim? Bu gerçekten de şu an yaşanıyor mu? Nefes alıyor muyum? Boğazımdaki şey ne? Bunu oraya kim koydu? Bizi buraya kim koydu? Buraya neden gelmiştik? Sorunlar konuşulmuş ve çözüme kavuşmamış mıydı? Bu yolu beraber yürümeye devam etmeyecek miydik? Hiç anlamıyorum nasıl, neden, niye, niçin, hangi, ben mi, sen mi, o mu, neden? Yine de elverişli bir birlikteliği oluşturabilmiştik. Her şeyi kolaylaştıran, ikimizin de işine gelen bir birliktelik olmuştu ama farkında olmadan ortaya çıkarttığımız bir düzen de vardı ve her şeyi zorlaştıran, acı veren tek şey bu düzendi.  Bir gün yeniden bir araya geleceğimizi biliyorum. Aynı şekilde olmak zorunda değil. Değişimlerin sonu gelmiyor. İnsan her saniye bir adım daha ileri gidiyor. Yol ayrımındayız. Ayrılmak zorundayız. Bizi kurtarabilecek bir oluşum ya da sözcük yok.  “Gitmen gerek biliyorum ama beş dakika daha burada oturabilir miyiz?” Bu beş dakikayı neden istediğimi bile bilmiyorum. Ne kadar zamandır buradayız bilmiyorum. Ne konuştuğumuzu bilmiyorum. Gözlerin hala aynı. “Lütfen bunu zorlaştırma.” Gitmen gerek.  Biliyorum, biliyorum, biliyorum.  Gitmen gerek. Şimdi bu hayattan uzaklaşsam. Yüksek ve güzel ve düzgün hayatların arasından geçsem, ayrılıkları aşsam, geçmişe ve geleceğe en tepeden baksam. İnsanların arasına karışsam aniden… her şey düzelir mi?  Keşke benim de karşımda her zorluğa rağmen dimdik duran ve beni sevebilen biri olsaydı. İnsan tek başına dağ olamıyor bazen. Havada bir hinlik var, ben burada daha fazla duramam. Bir fırtına çıkmak üzere tüm Çırağan boyu yürüsem belki bu fırtına başlamadan diner.  Şimdilik gitmem gerek.
ruveur
ben uyumadan önce bir solucana bastığım için mi oldu olan?güneş bu yüzden mi doğmaz,bu yüzden mi batmaz oldu?loş ışıktaki konuşmalar yaşanmazbeyaz çarşaflar tek kişiliğe dönüşür oldu bir solucana bastığım için mi bu tantanabiliyorum kırmamalıydım eviniben o solucanı hiç bilmedim, hiç tanımadım kisen beni hiç tanımadın kikendi evimde kendimde değildimarkanı dönüp kontrol etmedin ki evet bastım solucanafakat isteyerek miisteyerek mi bir sor banao solucanın derdi benim derdim oldubenim derdim senin derdin oldusenin derdin ben oldum hiç okumayacağın şiirler yazıyorumsolucan eviniben seniben evimiben de evimi arıyorumfakat bu ev aşık olmadan çekilmezbu ev, sensiz çekilmez
ruveur
hayat avucum kadar / 2 hayat avucum kadar / 2 Telefonu elime aldığımda kendi kendimi teselli ediyorum, yanlış yaptığımı bile bile. Rehberde Y harfinde durduğumda ayıp olmasın, ileride kendime kızarım diye son bir kez teredütteymişim taklidi yapıyorum. Halbuki en başından beri, belki de nişanın Beyoğlu’nda olacağını öğrendiğimden beri eminim bu aramadan; olduğum kişinin gerektirdiği saptamalar bunlar. Yasemin dördüncü çalışta açıyor. Ne garip, onunla ne kadar az kelime paylaşmış olsak da bunu beni ‘’süründürmek’’ için yaptığını biliyorum. ‘’Efendim?’’ Dediğinde bile bunu kendine atfettiğini biliyorsunuz, tıpkı adı gibi sesini de kendi kendine bahşetmiş biri o. Gerçek adını ne duydum ne de duyan biriyle tanıştım. Sır gibi sakladığı kendisinin görünmemesini o kadar istiyor ki, sevdiği sevmediği her şeyi halının altına süpürmüş.  Yasemin’le oyunlara ihtiyacım yok, biliyorum. ‘’Seni görmem gerek. Biliyorum uzun zaman oldu, Beyoğlu’ndayım ve düşündü-‘’ Sözümü kesiyor. ‘’Gelirken bir şişe şarap alır mısın? Kutman, Angora fark etmez. Kırmızı olsun.’’ Atışmanın, alınganlığın olmadığı bir telefon konuşması beni hayrete düşürüyor.  Sevincimin altında bir şüphe doğuyor, dinlemiyorum. ‘’Tabii ki, yarım saate orada olurum.’’  Yasemin’in yolunun üstündeki tekele yürüyorken onu benim için bu kadar farklı kılanın ne olduğunu düşünüyorum. Yasemin seviştiğim ne en iyi ne de en güzel kadın. Öyle sevişme sonrası bir ritüelimiz de yok: Ne bir yemek söyler, ne yatakta muhabbet ederiz. Sanırım beni ona çeken şey beni seçmiş olması. Hayatındaki her şeyi, adını bile yeniden kurmuş kişi sizi seçti mi elinizde olmadan gururlanabiliyorsunuz. Şahsen ben her şeyi yeniden kuruyor olsam hayatıma kendimi almazdım, anlatabiliyorum umarım.  Tekele uğradıktan sonra kapısına vardığımda Nalan’ın dedikleri hala kulaklarımda yankılanıyor aslında. Fark ediyorum ki yanlış kişiyi kalbimde taşımışım bunca zamandır; bu kadar süre kapıları boş yere kapamışım. Belki de Yasemin gibi birine ihtiyacım var benim: Ne çok bir şey hissettiğim, ne gözlerinin içine bakınca kelimelerimi unuttuğum biri. Kapıyı çalıyorum.  Merdivenlerden komşuları düşünecek kadar sağduyulu olduğum iddiasını kaybetmemek adına sessizce çıkıyorum. Biliyorum çünkü, kimse görmese bile kendimin en büyük yargıcı benim. Kapıya vardığımda Yasemin’in beni beklemediğini görüyorum ve içimdeki kurt kalbimi kemirmeye devam ediyor. Hiç umursamadığımız insanlar bize aynı muameleyi uyguladıklarında düştüğümüz haller beni hep şaşırtır durur, ve ben yine kendime şaşırıyorum. Beni karşılayan koca stüdyonun camın yanına itilmiş yatağının üzerindeki Yasemin’i gördüğümde ilk defa onu incelemeye karar veriyorum. Beyaza yakın gri saçları çok az kişiye ona yakıştığı gibi yakışır, bu kesin. Gülmesinden kaynaklı ağzının yanındaki kırışıklıklar daha bir görünür olsa da umursamıyorum. Akmış siyah göz kalemi — veya ne deniyorsa, makyaj uzmanı değilim — onu yorgun gösteriyor diyip suçu tamamiyle bir kaleme atabilirim ama sıkıntı bundan ötesi gibi hissediyorum.  Yatakta oturmuş bana bakıyorken gözleri beni deliyor gibi geliyor. ‘’Selam.’’ diyorum. Cümle ağzımdan o kadar yapmacık çıkıyor ki o an kendimden tiksiniyorum. Elden ne gelir bilmez dikiliyorum öylece, kapıyı kapatmak bile sonradan aklıma geliyor. Boğazımın kuruduğunu fark edince bıçakla kesilebilecek gerginliği dağıtabilmek adına bir cümle daha denemeyi tercih ediyorum. ‘’Su ister misin?’’ Kendime mermer tezgahın üstünde su doldururken arkadan cevap geliyor. ‘’Hayır, teşekkür ederim.’’ Suyu alıp yanına gidiyorum. Bir süre ona yukarıdan baktıktan sonra yanına oturuyorum, bakışlarının deliciliği değişmiyor. Suyu elimden alıp yere koyduktan sonra yavaşça bana yaklaşıyor. Neler olacağını bildiğim halde neden bu kadar heyecanlıyım? Yasemin’i ilk defa öpmüyorum, fakat karşımdaki kişiyle ilk defa sevişecekmişim gibi geliyor.  Beni öptüğünde bir şeylerin farklı olduğuna emin oluyorum ama sesimi çıkarmıyorum. Yasemin’le sevişmenin belki de en iyi yanı kafamdaki susmayan şu sesi — kendi sesimi — susturmak iken yine kendimi kendimle buluyorum. İşte! Şu an elimi beline koyarken, sıcak bedenini bedenime yaklaştırırken bile kendimle konuşuyorum. Üstüne çıkıp gözlerine baktığımda heyecanımın bunca zamandır gerginlik olduğunun farkına varıyorum. ‘’Muhtemelen boşalamayacağım.’’ Diye fısıldıyorum, başını telaşla sallamakla yetiniyor. Hakikaten de gelemiyorum. Kırk beş dakika sonra artık nefessiz kaldığımda memnuniyetsiz bir şekilde yana yığılıyorum, onun da aynı şekilde olduğunu bilerek elbette. Derin derin nefes almasının sebebi sevişmemiz mi yoksa gerginliği mi anlayamıyorum, sıkıntıyı soramayacak kadar da korkak biriyim. ‘’Şarap ister misin?’’ diye soruyorum. ‘’Hayatımda biri var.’’ Sesinin titrediğini hissediyorum.  Şaşırmış olsam da en azından gerginliğin sebebini öğrenmek rahatlatıyor. ‘’Sevindim.’’ ‘’Ne istediğini bilmeyişinin altında her gün ezilerek uyanmak istemiyorum. Her gün senden bir şeyler bekleyerek günümü geçirmek istemiyorum. Birbirimizi ne zaman yeniden göreceğimizin hayalini kurarak senden bildirim kovalıyorum. Seni ne kadar çok düşündüğümü kelimelerle ifade edemiyorum; kelimeler konu sen olunca görevlerini asla yerine getiremiyor. ‘’ Elleriyle yüzünü kapatıyor.  Dirseğime dayanarak yana dönüyorum. Ellerini izlerken gerçekten meraktan soruyorum. ‘’O zaman hayatında neden başka biri var?’’ Ellerini hızlıca yüzünden çekiyor. ’’Neden mi var? Hayatımın dört yılını seni severek ve seni bekleyerek geçirdiğim için duyduğum pişmanlığı atabilmek için belki de. Belki de seni severken kendimi sevmeyi de öğrendim. Seni beklerken, her mevsimin bir anlamı olduğunu öğrendim. Bir kuşun kanadında yara olmanın kutsallığını öğrendim hatta! Hayat sandığımdan da kısaymış, öğrendim. Seni severken, çok şey kaybettim ama kaybetmeyi de öğrendim.” Sakinleşmek için derin bir nefes alıyor. ‘’Söylemek istediklerimi o kadar içimde tutmuşum ki artık sana ne söylemem gerektiğini, ne söylemek istediğimi, ne söylediğimde rahatlayacağımı bilmiyorum bile. Tek bildiğim, ben artık sevilmek istiyorum. Maalesef ki beni sevebilecek kişi sen değilsin.’’ İç çekiyorum. ‘’Böyle hissettiğin hakkında hiçbir fikrim yoktu Yasemin. Belli ki sana yük olmuşum, özür dilerim.’’ Eşyalarıma bakınıyorum. ‘’Hızlıca çıkarım.’’ Sinirle gülüyor. ‘’Tabii, çık. Son kez cevabı kısaltayım senin için: Seninle seviştim çünkü sana hiçbir şey hissetmediğimi kendime kanıtlamak istedim. Kanıtladım da.’’ Pantolonumu giyerken ona bakmamak için çaba gösteriyorum. ‘’Anlıyorum.’’ ‘’Bu kadar mı umurunda değilim Çağlar? Hiçbir zaman, biraz olsun da mı istemedin beni?’’ Gözlerimin içine baktığını hissediyorum, ama onlara ulaşmaması için yapmayacağım şey de yok.  ‘’Hiçbir şey hissetmediğin birinin hislerini gereğinden fazla umursuyorsun Yasemin. ‘’ Tişörtümü de üzerime geçirip cüzdanımı aldığımdan emin oluyorum. ‘’İyi geceler.’’ Kapıya ilerlediğimde son kez Yasemin’e bakıyorum. ‘’Şanslı kişiyle de mutluluklar. Umarım seni hak ediyordur.’’ Gözünden akan bir damla yaşı izlemeden kapıyı çarpıp çıkıyorum.
ruveur
Biz Bize Yeteriz Hiç görmediğim bir rüyadan bedenimin tüm hücrelerini ele geçirmiş bir acı eşliğinde yavaşça uyanıyorum. Kendi odamdayım, sanki kimse günlerdir burada yaşamamış gibi her şey yerli yerinde duruyor.  Etrafıma bakıyorum.  Ayaklarımın yere değmediğini fark ediyorum. Havada öylece asılı duruyorum. Bedenimi saran acının sebebi kendimi tavana asmış olmam. Kendimi ne zaman astım? Kendimi neden astım? Ne zaman eve geldim? Kaç gün oldu? Yokluğumu fark eden oldu mu? Boynumdan ipi usulca çıkarmak mümkün müdür? Hiçbir şey olmamışçasına, usulca, sessizce, hiç yaşanmamış olmak üzere, kimse öğrenmeyecek, hayır! Herkes bunu bal gibi de öğrenecek. Kendimi astım. Kendi kendimi öldürdüm. Kendi kendimi öldürmeye karar verdim. Kendimi astım. Kendi kendimi öldürdüm. Kendi kendimi öldürmeye karar verdim.  Tavana asılı bir bedeni incitmeden boynundan ipi çıkarmanın mümkün olmadığını bildiğim için yapılacak en iyi ikinci şeyi yapmaya karar veriyorum. Bedenimi öylece havada bırakıyorum. Kendi içimden çıkıyorum. Aklımda benim gibi kendini asarak öldürenler ya da kendini boğanlar, parçalara ayıranlar, yakanlar, vuranlar için uzun bir şiir var. Bu şiiri kim yazmıştı? Nerede yazmıştı? Nasıl yazmıştı? Anımsamaya çalışıyorum… Bendim. Güneşli bir günde, sırtım güneşe ve her şeye dönük, tahta masanın başında ağlayarak bu şiiri yazmıştım. Şiiri tamamladığımda ruhum, korkularım, bildiklerim, duyduklarım, yaşamadıklarım, yaşadığımı düşündüklerim, geride bırakamadıklarım kadar karanlık gece olmuştu. Evden çıktım. Caddede sessiz adımlarla yürüdüm. Gidecek bir yerim olmadığını biliyordum. Sadece yürüdüm. Etrafıma bakmadan, kimseyi görmeden, kimseyle konuşmadan, düşünmeden, hiçbir şey yapmadan sadece yürüdüm. Tekinsiz geceyle yüzleşmek için yürüyebildiğim kadar yürüdüm. Kendi içimdeki gece yürümeye takatim kalmadığı an beni sarmalayarak içine çekti.  Karanlık…  Eski günleri, eski geçmişi, bildiklerimi, duyduklarımı, yaşadığımı, yaşamadıklarımı, düşündüklerimin ağırlığını tarttım. Kaç kiloydu içinde sıkıştığım bu beden? Bu bedenden daha ağır bir yükü taşımaya çalışıyordum. Gözlerim düşsel bir doruğun parıltısında gerçek olmayanın tuzağında tutsak kalmıştı.  “Bu kadar yeter!” Hatırladığım en son şey sesimin tüm dünyada yankılanmış olduğu ardından yavaşça uyanıyorum . Kendi içimdeki gecenin kollarından süzülerek ayrılıyorum. Eve gerisin geri yürümeye başlıyorum.  Gecenin en karanlığından geçerken, “Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Her şeyi bırakmalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Her şeyi bırakmalıyım.” Bunu adeta bir duaymışçasına tekrarlıyorum. Tekrarlıyorum. Durmaksızın. Düşüncelerin içinde kayboluyorum, birine çarpıp yere düşüyorum.  İşte burası senin geldiğin yer, seni ilk gördüğüm an. Elimden tutup beni kaldırıyorsun. Ağzından tek bir kelime çıkmıyor fakat gözlerimiz birbirlerini bulduğunda yıllar süren bir konuşma yaşanıyor. İkimiz de bu sessiz konuşmanın ardından ayrı yollara devam ediyoruz.  Bu seni ilk görüşüm değil.  Hatırlıyorum.  Kendimi neden astığımı hatırlıyorum. O an geride bıraktığım bedenime çekiliyorum.  Karanlık. Gözlerimi yeniden açtığımda, tavana asılı olan bedenimi ve içine çekilen olan ruhumu görüyorum. Yeniden, aynı görüntünün içindeyim. Bu sefer öldürdüğüm ruhumun, eski günlerin, eski geçmişin, yanlış bildiklerimin, duyduklarımın, yaşamadıklarımın, yaşadığımı düşündüklerimin ağırlığı olmadan hayat buluyorum.  Kendimi neden astığımı hatırlıyorum. O gece bana ait olmayan her şeyin ağırlığıyla beraber kendi içimden çıkabilmeyi dilemiştim. O karanlık ve tekinsiz gecede durmaksızın yürümüştüm. Yürümüştüm. Yürümüştüm. Her şeyi ardımda bırakacağıma inanarak yürümüştüm. Bir mucize olsun, bunları ardımda bırakabileyim diye umut ederek yürümüştüm. Etrafıma bakmadan sadece yürüdüm. Delirdiğimi düşünüyorlardı. Delilik, bir sözcük üzerine kurulmuyor, var olanı dürtüyor, o bölgede yer ediniyor. Peki bunu kim biliyordu?  İnsanlardan bunalmıştım.  “Bu kadar yeter!” Sesim tüm dünyaya dolmuştu. Eve dönmeye karar verdim. İnanmadığım bir dinin duasıymışçasına aynı iki cümleyi durmaksızın tekrarlayarak geri yürümeye başladım. Düşüncelerin iplerine dolanmış, etrafımı görmemek için savaşırken birbirimizin karşısına çıktık. Sana çarpıp yere düştüm. Beni kaldırdın. Hiç konuşmadın fakat gözlerimizin buluştuğu iki saniyede gözlerin birbirlerine söyledikleri her şeye yetiyor. Aynı duayı tekrar ederek eve koştum.  Düşüncelerimin iplerinin bir ucunu sıkıca boynuma bağlıyorum, diğer ucunu da odamın tavanına astığım kancanın ucuna doluyorum, ardından kendimi boşluğa bırakıyorum.  Dileğim gerçekleşiyor.  Seni bulabilmek için ruhumun bana ait olmayan eski günlerini, eski geçmişini, bildiklerini, duyduklarını, yaşamadıklarını, yaşadığımı düşündüklerimi, yanlışları geride bırakıyorum.  Beraber bir gelecek için.  Sen herkesten farklısın. Sen tüm o eski günlerden, eski geçmişten, yanlış bildiklerimden, duyduklarımdan, yaşanmamışlıklardan, yaşadığımı düşündüklerimden uzaktasın. Seninle geleceği gördükten sonra bunları düşünmek istemiyorum. Çok uzun süredir karanlık ve tekinsiz bir gecenin kucağında uyurken, beklenmedik bir anda seninle uyandım.  Her şey burada değişiyor. Gözlerimizin buluştuğu o iki saniye, aslında yıllara bedeldi. Gün ışığını gözlerinde gördüm. Bana zamanın geldiğini söyledin. Neydi senin bakışındaki bu çılgın içtenlik? Seni hiç tanımıyordum fakat gözlerimiz birbirini tanıyordu. Yemin edebilirim. Seni korkuya, geçmişe, yanlış bilinenlere, duyulanlara, bana ait olmayanlara dahil edemem. Her şey ardımda artık.  Yeni bir gün doğarken, odama dolan ışıkla birlikte tavandan sarkan eski beden ve eski ruh yokluğa karışıyor. Seni bulmam gerek. Seni bulmam gerek. Evden çıkıyorum. O caddeye varmak için sokaktan çıkıyorum, yeniden birisine çarpıp tökezliyorum, yere düşecekken karşımdaki beni elimden yakalayıp kendine çekiyor. “Nerede kaldın?” Kafamı kaldırınca gözlerimiz yeniden ve yeniden buluşuyor.  “Seni bekliyordum” diyorum. Elimi tutuyor, elleri yumuşacık ve sıcak. Hiçbir zaman sahip olamadığım, hiçbir zaman sahip olamayacağımı düşündüğüm türde bir mutluluk tüm bedenimi sarmalıyor. Her şeyi geride bırakıyorum. Korkular, kabuslar, ait olmayan geçmiş ve ait olmayan yaşamları geride bırakıyorum. İçimdeki tüm üzüntünün yok olduğunu biliyorum. Kendimi aramak için içinden çıkmaya çalıştığım o örtük karanlık yolda, her şeyden vazgeçmek ve kendi kendime bir çıkış aramak… yeni bir yola aynı yükle çıkmak… yeni yolda seni buldum. Bana, bize ait olmayanı taşımadan beraber yola devam edebileceğimizi gördüm.  Yeniden mutluluğu paylaşabileceğimi görüyorum.  Artık her şeyi biliyorsun. Rahatlamanın ve görebilmenin hafifliğiyle derin bir nefes alırken beni kollarının arasına çekiyorsun.  “Ben bize inanıyorum. Biz bize yeteriz, başka bir etmene gerek yok. Şunu unutma, seni seviyorum.” “Beraber uyuduğumuz ilk gece sen uyurken yüreğim bir yıldız gibi bağlandı sana. Tıpkı bu sahip olduğumuz ikililiği adlandırmaya karar verdiğin o sahildeki gece izlediğimiz yıldızlar gibi.” diyorum. “Biliyorum, benim de öyle.”
ruveur

şikayetformu

Djj

tema deneme

denerimagaaa

bunehype

galatasaray

Birisi birisine bir şey demiş, bu bir haber midir?

bilim kurgu harika bir şey, sizce de öyle değil mi?

Sophie Turner Kimdir

bu da normal bir başlıktır!

Yeni bir görsel içeren başlık denemesi

bu bir görselli başlık denemesidir!

adminlerin yakarışı

flyingatm’in yakarışı

neden hype sözlük'de kullandıktan sonra diğer tüm sözlük siteleri bizim kullandığımız notification sistemini kullanmaya başladı?

2020 şubat ayında da aynısını yaşadım, şimdi de.

Neden bu kadar özgünlükten uzaksınız, neden?! Sırf benzer olmayalım sizin yüzünüzden güncelleme başı notify sistemi değiştiriyorum ama sürekli olarak almaya devam ediyorsunuz.

hype sözlük sektörünün öncüsüdür deyince de "helevelehelevelelvel" yapıyorsunuz.

görsel

görsel


dünyada belki 200 çeşit notify sistemi var, 200 çeşit. kendinizi, "bu open source bir notify sistemi, herkes kullanabilir!" diye savunmaya kalkmayın. eğer ki siz gidip 200 çeşit notify sisteminden hype sözlük'ün ince eleyerek seçtiği notify sistemini kullanırsanız ben orada bir özgünsüzlük, kopyacılık görürüm.

3. kere notify sistemini güncelliyorum, bu yazıyı görüp de hype sözlük'ten fikir edinmeye çalışan, kısmi kopyalamaya çalışan diğer yazılımcılara sesleniyorum. muzlu malaga!

ekleme: yeni güncellemeyle gelecek şeyleri de kısmi kopyalayabilirsiniz umarım :)

hype sözlük/community 7.0 güncellemesi

Selamlar, güncellemenin gelişine çok az kaldı. Bu başlık altında yakında güncelleme notlarını paylaşacağım.

Güncelleme Notları

10.06.2020 Güncelleme öncesi burada paylaşılan ufak buglardan oluşan bir kafileyi fix'leyerek herkese temayı ilettim.

6.0.3
1) istatistik sayfa küsüratı düzeltildi
2) tablo grafiğinin ajax motoru ile çakışma sorunu düzeltildi.
3) tekil entry'e N adet entry var verisi girildi.
4) gelen mesaj bildirimindeki/mesajlar sayfasındaki mesajın ilk 20 harfinin alınarak ekranı kaplaması engellendi.
5) kayıt butonuna basınca kayıt - giriş butonuna basınca giriş sayfasının açılması sağlandı.
6) gece modunda istatistik grafiklerinin silik font rengi yüzünden okunmaması sorunu düzeltildi. (CTRL f5 atınız)
7) profil sayfasında uzun başlıklı entrylerin sığmaması durumunda kendini otomatik olarak düzeltmesi sağlandı.
8) hemen her sorguya özel sql index yapısı yaratıldı. temada 7 kat oranında hız artışı sağlandı.
9) profil sayfasında takipler bölümünde kısmıdan girilen ve liste açılan bölümdeki yazarların üstüne tıklayınca açılan profil card'daki bilgi problemi düzeltildi.

hello world!

yiaaa

testim ben

kategori