Olabilir neden (bkz:olmasın). Önemli birisi önemli birisine bir şey dedi ise olabilir.
hayat avucum kadar / 2 hayat avucum kadar / 2 Telefonu elime aldığımda kendi kendimi teselli ediyorum, yanlış yaptığımı bile bile. Rehberde Y harfinde durduğumda ayıp olmasın, ileride kendime kızarım diye son bir kez teredütteymişim taklidi yapıyorum. Halbuki en başından beri, belki de nişanın Beyoğlu’nda olacağını öğrendiğimden beri eminim bu aramadan; olduğum kişinin gerektirdiği saptamalar bunlar. Yasemin dördüncü çalışta açıyor. Ne garip, onunla ne kadar az kelime paylaşmış olsak da bunu beni ‘’süründürmek’’ için yaptığını biliyorum. ‘’Efendim?’’ Dediğinde bile bunu kendine atfettiğini biliyorsunuz, tıpkı adı gibi sesini de kendi kendine bahşetmiş biri o. Gerçek adını ne duydum ne de duyan biriyle tanıştım. Sır gibi sakladığı kendisinin görünmemesini o kadar istiyor ki, sevdiği sevmediği her şeyi halının altına süpürmüş. Yasemin’le oyunlara ihtiyacım yok, biliyorum. ‘’Seni görmem gerek. Biliyorum uzun zaman oldu, Beyoğlu’ndayım ve düşündü-‘’ Sözümü kesiyor. ‘’Gelirken bir şişe şarap alır mısın? Kutman, Angora fark etmez. Kırmızı olsun.’’ Atışmanın, alınganlığın olmadığı bir telefon konuşması beni hayrete düşürüyor. Sevincimin altında bir şüphe doğuyor, dinlemiyorum. ‘’Tabii ki, yarım saate orada olurum.’’ Yasemin’in yolunun üstündeki tekele yürüyorken onu benim için bu kadar farklı kılanın ne olduğunu düşünüyorum. Yasemin seviştiğim ne en iyi ne de en güzel kadın. Öyle sevişme sonrası bir ritüelimiz de yok: Ne bir yemek söyler, ne yatakta muhabbet ederiz. Sanırım beni ona çeken şey beni seçmiş olması. Hayatındaki her şeyi, adını bile yeniden kurmuş kişi sizi seçti mi elinizde olmadan gururlanabiliyorsunuz. Şahsen ben her şeyi yeniden kuruyor olsam hayatıma kendimi almazdım, anlatabiliyorum umarım. Tekele uğradıktan sonra kapısına vardığımda Nalan’ın dedikleri hala kulaklarımda yankılanıyor aslında. Fark ediyorum ki yanlış kişiyi kalbimde taşımışım bunca zamandır; bu kadar süre kapıları boş yere kapamışım. Belki de Yasemin gibi birine ihtiyacım var benim: Ne çok bir şey hissettiğim, ne gözlerinin içine bakınca kelimelerimi unuttuğum biri. Kapıyı çalıyorum. Merdivenlerden komşuları düşünecek kadar sağduyulu olduğum iddiasını kaybetmemek adına sessizce çıkıyorum. Biliyorum çünkü, kimse görmese bile kendimin en büyük yargıcı benim. Kapıya vardığımda Yasemin’in beni beklemediğini görüyorum ve içimdeki kurt kalbimi kemirmeye devam ediyor. Hiç umursamadığımız insanlar bize aynı muameleyi uyguladıklarında düştüğümüz haller beni hep şaşırtır durur, ve ben yine kendime şaşırıyorum. Beni karşılayan koca stüdyonun camın yanına itilmiş yatağının üzerindeki Yasemin’i gördüğümde ilk defa onu incelemeye karar veriyorum. Beyaza yakın gri saçları çok az kişiye ona yakıştığı gibi yakışır, bu kesin. Gülmesinden kaynaklı ağzının yanındaki kırışıklıklar daha bir görünür olsa da umursamıyorum. Akmış siyah göz kalemi — veya ne deniyorsa, makyaj uzmanı değilim — onu yorgun gösteriyor diyip suçu tamamiyle bir kaleme atabilirim ama sıkıntı bundan ötesi gibi hissediyorum. Yatakta oturmuş bana bakıyorken gözleri beni deliyor gibi geliyor. ‘’Selam.’’ diyorum. Cümle ağzımdan o kadar yapmacık çıkıyor ki o an kendimden tiksiniyorum. Elden ne gelir bilmez dikiliyorum öylece, kapıyı kapatmak bile sonradan aklıma geliyor. Boğazımın kuruduğunu fark edince bıçakla kesilebilecek gerginliği dağıtabilmek adına bir cümle daha denemeyi tercih ediyorum. ‘’Su ister misin?’’ Kendime mermer tezgahın üstünde su doldururken arkadan cevap geliyor. ‘’Hayır, teşekkür ederim.’’ Suyu alıp yanına gidiyorum. Bir süre ona yukarıdan baktıktan sonra yanına oturuyorum, bakışlarının deliciliği değişmiyor. Suyu elimden alıp yere koyduktan sonra yavaşça bana yaklaşıyor. Neler olacağını bildiğim halde neden bu kadar heyecanlıyım? Yasemin’i ilk defa öpmüyorum, fakat karşımdaki kişiyle ilk defa sevişecekmişim gibi geliyor. Beni öptüğünde bir şeylerin farklı olduğuna emin oluyorum ama sesimi çıkarmıyorum. Yasemin’le sevişmenin belki de en iyi yanı kafamdaki susmayan şu sesi — kendi sesimi — susturmak iken yine kendimi kendimle buluyorum. İşte! Şu an elimi beline koyarken, sıcak bedenini bedenime yaklaştırırken bile kendimle konuşuyorum. Üstüne çıkıp gözlerine baktığımda heyecanımın bunca zamandır gerginlik olduğunun farkına varıyorum. ‘’Muhtemelen boşalamayacağım.’’ Diye fısıldıyorum, başını telaşla sallamakla yetiniyor. Hakikaten de gelemiyorum. Kırk beş dakika sonra artık nefessiz kaldığımda memnuniyetsiz bir şekilde yana yığılıyorum, onun da aynı şekilde olduğunu bilerek elbette. Derin derin nefes almasının sebebi sevişmemiz mi yoksa gerginliği mi anlayamıyorum, sıkıntıyı soramayacak kadar da korkak biriyim. ‘’Şarap ister misin?’’ diye soruyorum. ‘’Hayatımda biri var.’’ Sesinin titrediğini hissediyorum. Şaşırmış olsam da en azından gerginliğin sebebini öğrenmek rahatlatıyor. ‘’Sevindim.’’ ‘’Ne istediğini bilmeyişinin altında her gün ezilerek uyanmak istemiyorum. Her gün senden bir şeyler bekleyerek günümü geçirmek istemiyorum. Birbirimizi ne zaman yeniden göreceğimizin hayalini kurarak senden bildirim kovalıyorum. Seni ne kadar çok düşündüğümü kelimelerle ifade edemiyorum; kelimeler konu sen olunca görevlerini asla yerine getiremiyor. ‘’ Elleriyle yüzünü kapatıyor. Dirseğime dayanarak yana dönüyorum. Ellerini izlerken gerçekten meraktan soruyorum. ‘’O zaman hayatında neden başka biri var?’’ Ellerini hızlıca yüzünden çekiyor. ’’Neden mi var? Hayatımın dört yılını seni severek ve seni bekleyerek geçirdiğim için duyduğum pişmanlığı atabilmek için belki de. Belki de seni severken kendimi sevmeyi de öğrendim. Seni beklerken, her mevsimin bir anlamı olduğunu öğrendim. Bir kuşun kanadında yara olmanın kutsallığını öğrendim hatta! Hayat sandığımdan da kısaymış, öğrendim. Seni severken, çok şey kaybettim ama kaybetmeyi de öğrendim.” Sakinleşmek için derin bir nefes alıyor. ‘’Söylemek istediklerimi o kadar içimde tutmuşum ki artık sana ne söylemem gerektiğini, ne söylemek istediğimi, ne söylediğimde rahatlayacağımı bilmiyorum bile. Tek bildiğim, ben artık sevilmek istiyorum. Maalesef ki beni sevebilecek kişi sen değilsin.’’ İç çekiyorum. ‘’Böyle hissettiğin hakkında hiçbir fikrim yoktu Yasemin. Belli ki sana yük olmuşum, özür dilerim.’’ Eşyalarıma bakınıyorum. ‘’Hızlıca çıkarım.’’ Sinirle gülüyor. ‘’Tabii, çık. Son kez cevabı kısaltayım senin için: Seninle seviştim çünkü sana hiçbir şey hissetmediğimi kendime kanıtlamak istedim. Kanıtladım da.’’ Pantolonumu giyerken ona bakmamak için çaba gösteriyorum. ‘’Anlıyorum.’’ ‘’Bu kadar mı umurunda değilim Çağlar? Hiçbir zaman, biraz olsun da mı istemedin beni?’’ Gözlerimin içine baktığını hissediyorum, ama onlara ulaşmaması için yapmayacağım şey de yok. ‘’Hiçbir şey hissetmediğin birinin hislerini gereğinden fazla umursuyorsun Yasemin. ‘’ Tişörtümü de üzerime geçirip cüzdanımı aldığımdan emin oluyorum. ‘’İyi geceler.’’ Kapıya ilerlediğimde son kez Yasemin’e bakıyorum. ‘’Şanslı kişiyle de mutluluklar. Umarım seni hak ediyordur.’’ Gözünden akan bir damla yaşı izlemeden kapıyı çarpıp çıkıyorum.
Biz Bize Yeteriz Hiç görmediğim bir rüyadan bedenimin tüm hücrelerini ele geçirmiş bir acı eşliğinde yavaşça uyanıyorum. Kendi odamdayım, sanki kimse günlerdir burada yaşamamış gibi her şey yerli yerinde duruyor. Etrafıma bakıyorum. Ayaklarımın yere değmediğini fark ediyorum. Havada öylece asılı duruyorum. Bedenimi saran acının sebebi kendimi tavana asmış olmam. Kendimi ne zaman astım? Kendimi neden astım? Ne zaman eve geldim? Kaç gün oldu? Yokluğumu fark eden oldu mu? Boynumdan ipi usulca çıkarmak mümkün müdür? Hiçbir şey olmamışçasına, usulca, sessizce, hiç yaşanmamış olmak üzere, kimse öğrenmeyecek, hayır! Herkes bunu bal gibi de öğrenecek. Kendimi astım. Kendi kendimi öldürdüm. Kendi kendimi öldürmeye karar verdim. Kendimi astım. Kendi kendimi öldürdüm. Kendi kendimi öldürmeye karar verdim. Tavana asılı bir bedeni incitmeden boynundan ipi çıkarmanın mümkün olmadığını bildiğim için yapılacak en iyi ikinci şeyi yapmaya karar veriyorum. Bedenimi öylece havada bırakıyorum. Kendi içimden çıkıyorum. Aklımda benim gibi kendini asarak öldürenler ya da kendini boğanlar, parçalara ayıranlar, yakanlar, vuranlar için uzun bir şiir var. Bu şiiri kim yazmıştı? Nerede yazmıştı? Nasıl yazmıştı? Anımsamaya çalışıyorum… Bendim. Güneşli bir günde, sırtım güneşe ve her şeye dönük, tahta masanın başında ağlayarak bu şiiri yazmıştım. Şiiri tamamladığımda ruhum, korkularım, bildiklerim, duyduklarım, yaşamadıklarım, yaşadığımı düşündüklerim, geride bırakamadıklarım kadar karanlık gece olmuştu. Evden çıktım. Caddede sessiz adımlarla yürüdüm. Gidecek bir yerim olmadığını biliyordum. Sadece yürüdüm. Etrafıma bakmadan, kimseyi görmeden, kimseyle konuşmadan, düşünmeden, hiçbir şey yapmadan sadece yürüdüm. Tekinsiz geceyle yüzleşmek için yürüyebildiğim kadar yürüdüm. Kendi içimdeki gece yürümeye takatim kalmadığı an beni sarmalayarak içine çekti. Karanlık… Eski günleri, eski geçmişi, bildiklerimi, duyduklarımı, yaşadığımı, yaşamadıklarımı, düşündüklerimin ağırlığını tarttım. Kaç kiloydu içinde sıkıştığım bu beden? Bu bedenden daha ağır bir yükü taşımaya çalışıyordum. Gözlerim düşsel bir doruğun parıltısında gerçek olmayanın tuzağında tutsak kalmıştı. “Bu kadar yeter!” Hatırladığım en son şey sesimin tüm dünyada yankılanmış olduğu ardından yavaşça uyanıyorum . Kendi içimdeki gecenin kollarından süzülerek ayrılıyorum. Eve gerisin geri yürümeye başlıyorum. Gecenin en karanlığından geçerken, “Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Her şeyi bırakmalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Etrafıma bakmamalıyım. Her şeyi bırakmalıyım.” Bunu adeta bir duaymışçasına tekrarlıyorum. Tekrarlıyorum. Durmaksızın. Düşüncelerin içinde kayboluyorum, birine çarpıp yere düşüyorum. İşte burası senin geldiğin yer, seni ilk gördüğüm an. Elimden tutup beni kaldırıyorsun. Ağzından tek bir kelime çıkmıyor fakat gözlerimiz birbirlerini bulduğunda yıllar süren bir konuşma yaşanıyor. İkimiz de bu sessiz konuşmanın ardından ayrı yollara devam ediyoruz. Bu seni ilk görüşüm değil. Hatırlıyorum. Kendimi neden astığımı hatırlıyorum. O an geride bıraktığım bedenime çekiliyorum. Karanlık. Gözlerimi yeniden açtığımda, tavana asılı olan bedenimi ve içine çekilen olan ruhumu görüyorum. Yeniden, aynı görüntünün içindeyim. Bu sefer öldürdüğüm ruhumun, eski günlerin, eski geçmişin, yanlış bildiklerimin, duyduklarımın, yaşamadıklarımın, yaşadığımı düşündüklerimin ağırlığı olmadan hayat buluyorum. Kendimi neden astığımı hatırlıyorum. O gece bana ait olmayan her şeyin ağırlığıyla beraber kendi içimden çıkabilmeyi dilemiştim. O karanlık ve tekinsiz gecede durmaksızın yürümüştüm. Yürümüştüm. Yürümüştüm. Her şeyi ardımda bırakacağıma inanarak yürümüştüm. Bir mucize olsun, bunları ardımda bırakabileyim diye umut ederek yürümüştüm. Etrafıma bakmadan sadece yürüdüm. Delirdiğimi düşünüyorlardı. Delilik, bir sözcük üzerine kurulmuyor, var olanı dürtüyor, o bölgede yer ediniyor. Peki bunu kim biliyordu? İnsanlardan bunalmıştım. “Bu kadar yeter!” Sesim tüm dünyaya dolmuştu. Eve dönmeye karar verdim. İnanmadığım bir dinin duasıymışçasına aynı iki cümleyi durmaksızın tekrarlayarak geri yürümeye başladım. Düşüncelerin iplerine dolanmış, etrafımı görmemek için savaşırken birbirimizin karşısına çıktık. Sana çarpıp yere düştüm. Beni kaldırdın. Hiç konuşmadın fakat gözlerimizin buluştuğu iki saniyede gözlerin birbirlerine söyledikleri her şeye yetiyor. Aynı duayı tekrar ederek eve koştum. Düşüncelerimin iplerinin bir ucunu sıkıca boynuma bağlıyorum, diğer ucunu da odamın tavanına astığım kancanın ucuna doluyorum, ardından kendimi boşluğa bırakıyorum. Dileğim gerçekleşiyor. Seni bulabilmek için ruhumun bana ait olmayan eski günlerini, eski geçmişini, bildiklerini, duyduklarını, yaşamadıklarını, yaşadığımı düşündüklerimi, yanlışları geride bırakıyorum. Beraber bir gelecek için. Sen herkesten farklısın. Sen tüm o eski günlerden, eski geçmişten, yanlış bildiklerimden, duyduklarımdan, yaşanmamışlıklardan, yaşadığımı düşündüklerimden uzaktasın. Seninle geleceği gördükten sonra bunları düşünmek istemiyorum. Çok uzun süredir karanlık ve tekinsiz bir gecenin kucağında uyurken, beklenmedik bir anda seninle uyandım. Her şey burada değişiyor. Gözlerimizin buluştuğu o iki saniye, aslında yıllara bedeldi. Gün ışığını gözlerinde gördüm. Bana zamanın geldiğini söyledin. Neydi senin bakışındaki bu çılgın içtenlik? Seni hiç tanımıyordum fakat gözlerimiz birbirini tanıyordu. Yemin edebilirim. Seni korkuya, geçmişe, yanlış bilinenlere, duyulanlara, bana ait olmayanlara dahil edemem. Her şey ardımda artık. Yeni bir gün doğarken, odama dolan ışıkla birlikte tavandan sarkan eski beden ve eski ruh yokluğa karışıyor. Seni bulmam gerek. Seni bulmam gerek. Evden çıkıyorum. O caddeye varmak için sokaktan çıkıyorum, yeniden birisine çarpıp tökezliyorum, yere düşecekken karşımdaki beni elimden yakalayıp kendine çekiyor. “Nerede kaldın?” Kafamı kaldırınca gözlerimiz yeniden ve yeniden buluşuyor. “Seni bekliyordum” diyorum. Elimi tutuyor, elleri yumuşacık ve sıcak. Hiçbir zaman sahip olamadığım, hiçbir zaman sahip olamayacağımı düşündüğüm türde bir mutluluk tüm bedenimi sarmalıyor. Her şeyi geride bırakıyorum. Korkular, kabuslar, ait olmayan geçmiş ve ait olmayan yaşamları geride bırakıyorum. İçimdeki tüm üzüntünün yok olduğunu biliyorum. Kendimi aramak için içinden çıkmaya çalıştığım o örtük karanlık yolda, her şeyden vazgeçmek ve kendi kendime bir çıkış aramak… yeni bir yola aynı yükle çıkmak… yeni yolda seni buldum. Bana, bize ait olmayanı taşımadan beraber yola devam edebileceğimizi gördüm. Yeniden mutluluğu paylaşabileceğimi görüyorum. Artık her şeyi biliyorsun. Rahatlamanın ve görebilmenin hafifliğiyle derin bir nefes alırken beni kollarının arasına çekiyorsun. “Ben bize inanıyorum. Biz bize yeteriz, başka bir etmene gerek yok. Şunu unutma, seni seviyorum.” “Beraber uyuduğumuz ilk gece sen uyurken yüreğim bir yıldız gibi bağlandı sana. Tıpkı bu sahip olduğumuz ikililiği adlandırmaya karar verdiğin o sahildeki gece izlediğimiz yıldızlar gibi.” diyorum. “Biliyorum, benim de öyle.”
shakespeare, nizami ve ben romeo juliet’i leyla mecnun’u o kadar sevdi mi? işte bunu düşünüyorum aşk zehri içince mi aşk oldu çölleri aşmak mı onu asıl kılan eğer buysa kafi olan ben hiç aşık olmadım şiirler, efsaneler ve savaşlar aşkla başlayan ben bunları hiç yaşamadım can vermedi milyonlar gözüm gözüne değsin diye ne sen aysın doğan ne ben güneş batan belli ki ben hiç aşık olmadım fakat oldu içimde dans ettiğin zamanlar kendimden kaçıp sana geldiğim kapıyı açmadığın zamanlar oldu bu şiiri sana yazıp anlamanı beklediğim oldu öyle ya bunlar ne ki? ben zehir içmedim, ben çöl aşmadım ben daha seni bile aşamadım shakespeare biliyor ben hiç aşık olmadım hele sana hiç olmadım merak içimdeki belki yaşanmamış her şeye uzaktan bakmanın verdiği o his ya da gülümsediğinde hissettiğim o şey fakat aşk değil nizami biliyor ya bu aşk değil
göründüğünden daha fazlası T1 – Eylül 2020, İstanbul T2 – Eylül 2020, İstanbul T3 – Eylül 2020, İstanbul T4 – Eylül 2020, İstanbul T5 – Eylül 2020, İstanbul
hayat avucum kadar /1 Normal vakitlerde ön yazıları pek sevmem fakat bunda gerekli buldum. 5 kısımda paylaşacağım bu hikayeyi oluşturmamı sağlayan cesur insanlara teşekkür etmemek olmazdı sonuçta. Adlarını paylaşmayacağım, ama bir istekle ‘diyaloglarını’ çaldığım bu kişiler! Bana en karanlık itiraflarınızı, bağırarak söylemek istediğiniz gerçeklerinizi bahşettiğiniz için minnettarım size, bakın ne yaptım onlarla. Ve siz, okuyucu dostlarım! Bilin ki bu karakterlerin ağzından çıkan çoğu laf, gerçek hayatta söylenmek isteyip söylenememiş kelamlardan ibarettir. Hayat ne kadar gerçekse tabii. Eninde sonunda avucumuz kadar, değil mi? Keyifli okumalar, Hazal hayat avucum kadar /1 Nasıl bir adamım ben? Kendime sık sık bunu sorarım. Birini duymuştum, bir şiire takık tiyatrocu bir herif vardı, kendini vurmuştu mu ne. Bir gazete kupüründe görmüştüm adını, Faysal Derinçer. Bu soruyla beraber hep hatırıma gelir, anmadan geçemem. Hakikaten, nasıl bir adamım ben? 24 sene geçmiş ilk ağlayışımdan, hala öğrenememişim kendimi, iyi mi? Birçok şey duydum aslında, ama işte onlar hep ‘’öbür’’ sesler. Benim kim olduğumda bari benim sözüm olsun değil mi ya? Tabii hiç öyle işlemez. Adımızı bile bizim seçebildiğimiz nadirdir, kaderimizi hiç. Ben de gelmiş burada utanmadan nasıl bir lüks hayatı kovalıyorum! Birkaç sene oluyor kafamı çarpmamak için çabaladığım ranzadan çıkalı. Çığlıklar attığım, kurtulma umuduyla ağladığım aynı ranza bahsettiğim. Battaniyelerin sözünü tuttuğu sıcaklık hala aklımda. Ne garip, her şeyi zamanla unutmuşum, ama bir battaniyeyi unutmamışım. Bir battaniyenin kırk yıllık hatrı vardır diyebilir miyiz? Yüzünüzü buruşturmayın, normalde komik biriyimdir ben. Öbür sesler hep öyle der yani. Yataktan kalkmak istemediğin zamanlarda o gücü bulmak çok daha zor oluyor. Bugün aşık olduğum kadının evlendiğine ne kadar mutlu olduğunu izleyeceğim. Kendimi acındırmaya meyilliyim, farkındayım. Biraz daha dürüst olmaya çalışacağım. Eski aşık olduğum kadın diyelim. Üniversite yıllarımda gözlerimiz birleştiğinde hissettiğim şeyleri az da olsa hatırlıyorum, daha çok gözlerimi kaçırmama sebep olan bakışlarını. Hani gözleri parlar birinin ve hayatta hissedersiniz ya, o tarz bir his işte. Korkak biri değilim, olmamayı umuyorum yani. Ama ne zaman öyle hissetsem kaçırırdım gözlerimi. Yalan söylemem gerekirse, seneler sonra içindeki boşluğu dolduracak o insanı bulmasına çok sevindim. Doğrusu ise şu: Kendisi dışında kimse dolduramayacak o boşluğu, ve ailesinde uzun süredir gelen boşanma piyangosu ona da vuracak. Fakat, evlensin bakalım. Bir yastıkta kocasınlar. Üzerime geçirdiğim kıyafetleri umursamadım dersem yalan söylerim, böyle zamanlarda olduğum ilgi bağımlısını durdurmak daha da zor oluyor. Onu artık ne kadar istemesem de, beni istemesini hala çok istiyorum. Yalan söylemekte iyi olmam kendime söyleme zorunluluğunu getirmiyor ya? Kağıthane’den yavaş adımlarla ayrılırken İstiklal’in eski halini düşünüyorum. Beyaz ruslar, Çiçek Pasajı ve Madam Anahit… Bir hatıram yok kendileriyle, daha çok okuduğum eski bir hikayeden bana kalanlar var. Ne garip, sanki hiç düşünmemişim de, kafamı bulduğum her şeyle doldurmuşum gibi. Fakat düşünseydim de eski Pera’yı mucizevi bulurdum. Herkes daha nazik, herkes daha… Nasıl denir, edepli? Öyle şeyler işte, adab-ı muaşeret işleri diyeyim kısaca. Şimdi herkes biraz soğuk, amma velakin kaba bir şekilde. Peralılar ne düşünürdü acaba, İstanbul’u birkaç senedir solumuş bir yolcu tüm İstanbul’u yargılıyor! Beyoğlu Öğretmenevi’nin önüne vardığımda bir İstanbul beyefendisi giriyor içime. Sadri Alışık ve Ayhan Işık arkamda, giriyorum içeri. Nalan onu ilk gördüğüm gün kadar güzel, üzerindeki saten gri elbisesi beni eski yıllara götürmesini biliyor. Önünden geçtiğimiz bir ‘’hot couture’’ ya da nasıl yazılıyorsa işte, o tarz bir mağazanın vitrininde gördüğünde ne heyecanlanmıştı ama. Belli ki artık alacak değil, diktirecek parası var. Nişan partisi ise tam onun zevkine uygun. Gözlerimiz birleştiğinde aynı gülümseme ve aynı parıltıyı görüyorum yeniden, ruhu hala sıcak. ‘’Çağlar’’ diyor, ‘’Çağlar, bu ne sürpriz!’’ Konuştuğu an ondan nefret ediyorum. Bunun bir sürpriz olmamasından, sesindeki o yapmacıklıktan ve gülümsemesinin gözlerine bir türlü ulaşmamasından nefret ediyorum, ya da bir ihtimal her şeyi kafamda uyduruyorum. ‘’Güzel görünüyorsun.’’ dediğimde yan gülümsemesinden fark ediyorum, ne gerilmişim. O hala aynı Nalan, hala güldürebiliyorum onu. Beni birkaç arkadaşıyla tanıştırdıktan sonra ortak arkadaşlarımızın neden gelemediğini açıklıyor bana. Yok efendim Leyla şehir dışındaymış, Sefa’nın katılması gereken başka bir etkinlik varmış falan filan. Ben buradayım işte, yetmez miyim sana? Sonra beni ‘’Deniz’’le tanıştırıyor. Benden daha yakışıklı fakat daha kısa, üzerimden atamadığım bu tatminkâr duygu gece boyu devam ediyor. Sen, Nalan Gökoğlu, beni reddederken upuzun bir adamı da kaçırdın kendinden! Yapayalnız bir gece, yuvarlanan birkaç kadeh ve toplanan cesaret sonrası yalnız yakalıyorum onu. Deniz Bey bu gece sana sahip çıkamazken koca bir hayat çıkacak ha? Hiç sanmıyorum. ‘’Evleniyorsun demek?’’ diye soruyorum. Ne aptalca bi soru ama. ‘’Öyle duruyor.’’ ‘’Seninle dürüst olayım mı Nalan?’’ Doğruyu söylemem gerekirse, bahsettiğim ‘’birkaç’’ kadeh sonrası başka bir seçenek yok gibi duruyor. Beni başıyla onayladıktan sonra beni durduran hiçbir şey kalmıyor. ‘’Bu sene beni en çok şaşırtan sendin Nalan. Ben seni hep fırtınalı bir denizde sakin bir liman zannetmiştim. Her zaman arayabileceğim, her zaman müsait bir durak. Bu yüzden tekrar iletişime geçtim seninle, bıraktığımız yerden devam edebiliriz zannederek. Fakat sen bana evleneceğinin haberini verdin. Sen güvenebileceğim bir liman değilmişsin, senin de yağmurların varmış. Hem de masmavi gökyüzünü bir anda dolduran kapkara bulutların varmış. Sana şans tanıdım kendini açıklaman için. Hem de bir defa değil, fakat sen hiç bir zaman istediğin şeyi elde etmemişsin ki hep öylesine yaşamışsın. Ne beni sevdiğini söyleyebildin bana ne de neden artık beni sevmediğini. Kendi kendine bir şeyler yaşadın. Hep ben konuştum. Sen sadece gözlemledin.’’ Gülüyor fakat kötü bir gülüş bu, tanımadığımdan ötürü değil: hatta o kadar iyi tanıyorum ki o yüzden nefret ediyorum yüzünün aldığı halden. Daha ağzını açmadan kalbimi kıracağını biliyorum. ‘’Hatırlıyor musun, bir Noel sana atkımı vermiştim. Bana anlattığın şeylere inanamaz, hayranlıkla dinlerdim seni. İnanamaz diyorum ama inanırdım işte. Aynı yıllar boyu görmem gereken tüm kırmızı bayraklara yoklarmış gibi davranıp beni sevdiğine inanarak, senin için Ankara’dan ve tüm yurt dışı fırsatlarından vazgeçmemin doğru olduğuna karar vermem gibi. Fakat sen sadece beni masallarla uyutuyormuşsun Çağlar, ve yavaş yavaş-‘’ Sinirli bir şekilde nefes alıyor. ‘’Yavaş yavaş, bu masallardan tek bir güzel şey bırakmayana dek her şeyi mahvettin. Bu yüz, seni seven birinin yüzüydü. Fakat şimdi ne düşünüyorum biliyor musun? Sana fazla geldiğimi düşünüyorum. Bence daha önce benim gibi biriyle hiç tanışmamıştın, artık tanışamazsın da. Neredeyse hiçbir ortak noktamız yoktu, ama olsun çok istedim. O yüzden de biraz kendimi bastırdım, düşüncelerimi adapte ettim ama ne uğruna? Senin hayal ettiğim versiyonuna kanmaktan başka ne getirdi bunlar bana? Ve şimdi suçlu ben miyim? Her zaman müsait olan durak olmadığım için? Sana göre belli ki öyle, ama ben kendimi şanslı sayıyorum.’’ Davranışlarının ve yükselen sesinin dikkat çektiğini fark ettiği anda yüzüne zoraki bir gülümseme yayılıyor. ‘’Edeceğin başka bir hakaret kalmadıysa gitmeni rica edeceğim.’’ Bir zamanlar sevdiğim kadının yüzüne son kez bakıyorum. Semiramis Pekkan gözlerimizin son kez dans edişine eşlik ediyorken hissettiklerimi garipsiyorum. Kalbim kırılmıştan ziyade rahatlamış gibi sanki, sonunda Nalan’ın ne hissettiğini tam olarak öğrenebilmiş olmak yetiyor bana. ‘’Hay hay!’’ diyorum, ‘’Deniz veya adı her neyse, mutluluklar.’’ Kapıdan çıkarken hissettiğim şeylerin gerçekliğinden şüphe duyuyorum. Bir zamanlar çok hissettim de, artık ne hissedersem hissedeyim az mı geliyor acaba? Bu boşluk hissini doldurmak uzun vadede ne kadar zorsa, kısa vadede o kadar kolay oluyor. Eski Beyoğlu’nun okuduğum halinden bir şey kalmasa da yine de beni hala içine çekebilecek bir büyüsü var, o kesin. Elimde olmadan düşünüyorum; çünkü elimde olsa düşünmem, biliyorum. Eskiden hayatımızı kaplayan insanlar için de aynısı geçerli mi? Tanıdığımız insanların eski halleri olmasa da bizi büyüleyebilirler mi son kez? Son kez, onlar ve biz, tek olabiliriz belki de.
Merhaba Canım Yağmurlu bir sabaha –daha doğrusu ikindi vaktine- uyandı. Yataktan kalkmadan önce camdan dışarı uzun uzun baktı. Perde kapatma adeti yoktu, oda doyasıya ışık alıyordu. Ofladı pufladı, zoraki doğruldu. “Salak.” diye söylendi sonra uyanır uyanmaz aklına gelen kişiye. Salak. Midesinde büyüyen yumruya rağmen kalkmaya çalıştı, duyguları dimağında acıdıkça acıyordu. Salak. Bir güçle doğrulup can havliyle camı açtı sonra, önüne dayadı bedenini, nefes alamıyordu. Derin bir iki nefes aldı, alamadı, sigarasını yaktı. Gözlerinin boş baktığını, enerjisinin bütün bedeninden çekildiğini ve onu düşündü. Keşke kendime katlanabilsem… Bambaşka, derdi ona. Bambaşka. Damarları ateşe veren, görünce nefesi boğaza tıkayan büyük aşk… Havaifişekler! Şenlik ateşleri! Tutku! Arzu! Dalgalar! Depremler! Güldü, HA HA HA. Aynen, evet, büyük aşk! KOSKOCAMAN BÜYÜK AŞK! Sonu neye yaradıysa o büyük aşkın… Salak, diye tekrara başlayacaktı kendisinden bilinçsiz hareket eden dudakları ama durakaldı. Bambaşka, dedi sadece camdan dışarı fısıldayarak. Bambaşka, özel, yeri dolmaz, unutulmaz… Hem sonra sonu olmadıysa da o aşk sonsuza dek yaşanmış olarak kalacaktı. Ya hiç denk gelmeselerdi o çok yakın ortak arkadaşlarının evinde? Ya o gece onu hiç öpmeseydi? Ya hiç… Neyse ne işte, dedi kesti kendini daha da kanırtmamak için. İşin özü, asıl salaklık tüm bunların silinip gitmesini dilemek değil miydi? O ikisi, o, aşkları sonsuza dek beyninin bir kıvrımında saklı kalacaktı. Peki buna tutunarak yaşayabilir miydi? Onu düşüncelerinden ayıran şey çalan telefonu oldu. Tın tın gidip kimin aradığına bakmadan açtı telefonu. Yine bir şeylerin teslim tarihini geciktirdiğini sanarak yalancıktan kibarlıklarla girdi söze. Telefondaki tanıdık ve sevecen kadın sesiyse hararetle “Bu gece çıkıyoruz,” diyordu, “hadi artık yetti bu depresyon. Düşün düşün nereye kadar ayol!” Kafasını salladı. “Anlamadım?” Telefondaki ses tizleşti. “Dışarı, canım, DIŞARI! Unuttun mu? Yemek, gezme, alkol, arkadaş…” Sonra ses tonu biraz daha cilveli bir hale büründü. “erkekler, flört, seks…” Durakladı. “Aa hadi, itiraz falan istemem bir saate hazır ol seni almaya geliyorum. Hem konuşacaklarımız da var.” Kısa bir bip ve ses, cevaba gerek duymadan telefonu kapattı. Kafasını ellerinin arasına aldı. O güzel tanıdık sese olan özlemiyle doldu. Keşke daha canlı, daha genç olabilseydim. Bir duş alırdı hızlıca, o geçen aldığı elbiseyi giyerdi- keşke daha enerjik, daha mutlu olabilseydim. Sonra o geçen bir kokteyle giydiği ayakkabıları giyiverirdi. Birkaç kadeh içse bir şey olmazdı ya! Böyle yaparsa bütün arkadaşlarını da onu kaybettiği gibi kaybederdi. –Keşke kendime katlanabilseydim. Düşünceleri ve duyguları birbirine çarpışıyordu. Neler vermezdi o iç sesini susturabilmek için… Salak işte… O olmasaydı şimdi böyle olmazdı. Ya ama kendisi neler yapmıştı! Yine içten içe kendini suçladığını fark edince saçlarını yolmak istedi. Ezik misin sen? Göz ucuyla saate baktı ve çoktan yarım saati geçirdiğini fark etti. Hızlıca banyoya attı kendini ve dikkatsizce suyu açtı. Kafasından akan buz gibi su onu biraz daha ayılttıysa da gözlerini kapatıp sırtını duvara yasladığında dünya dönüyor dönüyor dönüyordu. Hem de onun en ufak fikri bile olmadan… Saçlarını vücudunu öylesine yıkayıp duştan çıktı. İç çamaşırına gerek duymadan yeni elbisesini giydiğinde bacaklarındaki kılları fark etti. İç çekti, zaten kim görecekti ki? Çıkıp bir akşam yemeği yiyip hiçbir tanıdıkla karşılaşmadan biraz içeceklerdi, sonra dönüp yine yalnız evine, yalnız yatağına ve yalnız uykusuna dönecekti. Her zaman olduğu gibi. Durup “her zaman”ın üstünü çizdi, uzun süredir olduğu gibi. Makyaja geçecekti ki kapı çaldı, nereden bulduğunu bilemediği bir güçle gidip arkadaşını içeriye buyur etti. Yüzüne baktığındaysa çok kontrollü incecik duygular sezdi. Muhtemelen gözaltı torbalarına, pis evine, kapının önünde biriken çöpe bakmamak için büyük bir çaba harcıyordu. Arkadaşı “Canım-“ diye söze girecekti ki bir anda eliyle ağzını kapattı. “Özür dilerim.” İnce duygular çatlaklardan sızmış, mahcubiyetle gözlerinden taşıyordu. “Sorun değil, canım kelimesinin patenti onda değil ya…” “Ben yine de özür dilerim.” “İçeri geç, dağınık ama biraz…” “Yok sorun değil. Bu zamana kadar gelmemem hataydı. Aylardır…” “Ben istemedim.” “Yine de-“ “Pişmanlık duyulacak bir şey yok. İsteklerime saygı duydun. Bunun için küsecek darılacak değilim.” Dilini ısırdı. Yalan. Nerelerdeydin? Yine de kızamadı. Kendisi bile kendisine katlanamıyordu ki. “Ben hızlıca makyaj yapacağım. Sen burada oturabilirsin istersen.” Banyoya giderken arkadaşının sessiz adımlarını da arkasında hissetti. “Seni izlesem?” “Olur.” “Anlatmak istediklerim var.” Hiç şaşırmadım. “Anlat.” “Hamileyim ben.” “Ya?” “Evet. Korktum yani, başlarda. Sonuçta çocuk gibi bir planım yoktu. Evli de değilim. Bir de erkek sonuçta yani, ya korkarsa ya kaçarsa diye çok korktum. Ya bizim gibi yalnız büyürse diye… Anladın mı?” Kafasını salladı. “Bitti benim, çıkalım mı?” Arkadaşı çıkışa doğru yürürken anlatmaya devam etti. “Randevu aldım, doktora gittim, o iğrenç masaya yattım. Ne yapıyorlar biliyor musun?” Gözlerinin içine bakıp cevap alabilmek için üsteledi. “Ne yapıyorlar biliyor musun?” “Ne?” “Sana bebeğin kalp sesini dinletiyorlar.” “Berbatmış.” Kapıyı çekip arabaya doğru yürümeye başladılar. “Vazgeçtin yani?” “Evet. Çok zor olsa da…” İçinde bir şeyler kırıldı ve o anda o nerelerdeydin sorusunun arkadaşının da aklından geçtiğini fark etti. “Keşke yanında olabilseydim.” “Yok. Sonuçta senin de kendi sıkıntıların vardı. Olabilsen olurdun, biliyorum yani.” Yalan. Nerelerdeydim? Arabaya bindiklerinde derin bir sessizlik vardı. Arkadaşı devam etti. “Atlatabildin mi?” Omuz silkti. “Hiçbir zaman atlatabileceğimi sanmıyorum açıkçası. Daha bu sabah düşündüm. Senin evinde tanışmamızı, ilk öpüşmemizi… Neyse. O nasıl? Hala arkadaş mısınız?” “İyi.” dedi sadece. Zaten restorana da gelmişlerdi. Masaya geçip oturdular, sessizlik ikisinin de boğazını tırmalıyordu. Ağır havayı dağıtmak istedi. “Ee, teyze oluyorum yani? Kimin aklına gelirdi, dünyada çocuk istemem diyen sen…” Güldü, duraksadı. “Babası kim, yine senin rastgele takılmalarından mı?” Arkadaşının yüzünde oluşan kırgın ifadeye anlam veremeyerek özür dilemeye girişti. “Yok, yani, pek ilişki insanı değilsindir genelde. Ondan… Yargıladığımdan falan değil…” “Dur,” dedi. “gelecek zaten. Ama anla beni, olur mu?” “Neyi ya?” “Unutma, sen ve ben birlikte büyüdük. Ne olursa olsun, söz mü?” Sonra kapıdan o çok tanıdık silüet içeri süzüldü. Önce arkadaşıyla göz göze geldiler. Bütün organları, dokuları, kasları birbirinden çözülmüş gibi takatinin kesildiğini hissetti. Sonra masaya yürüyen adamla göz göze geldiler. Bir an nefes alamadı. Zihni içinde yüzdüğü uyuşukluktan sıyrıldı, dünyasını çevreleyen o sis o blur anında yok oldu ve her şey berraklaştı. Her şey yerine oturdu. Sonra o tok, güzel, onu hedef alan ses… “Merhaba canım.” Merhaba, canım.
günün ilk saatlerinin kırılganlığı kalbimin günbatısı, bu buz kesiğikarda yürüme belirtisine sığamayan mutsuz gün batımında gece, yatağıma gelirkenyalanlarını teker teker göğsüme sapladın ve o gerçekliği yitik sevginsahneden çekildi. geri alamazsınkapıyı yüzüme sen kapattın. hayatımı başkalarının yaşamasına izin veriyorumben açıkça saklanırkeniçimde biriken zehrin —beni bu zehirle bıraktığında—içimde birken zehrin bir anı bile bırakmadan küçültüyor beni.bir sevgili olduğumu içimden çıkan kırgınlık dizgesiyle gizliyorumsevilmeyi unutuyorumkendimi sevmeyi unutuyorum kendimi böyle sevemembir adım gerinden geliyorumarkada bıraktığının kim olduğunun farkında bile değil— kendimin olmasını beklediğim yerde, beni bıraktığın yokuştaolamayışlarımı hep bir adım gerinden izliyorum. kırıklarım gözyaşımı sızdırıyorkalbimin içindeki yağmur bazı günler hiç durmuyor. kucaklamak istediğim bu dünyanın ne çok dikeni vardıne zaman alt kavuşma konumuna gelsek bana saplanırdıdünya herkesin ismini yazardı kendi bağrınaisterdim ki benim ismime de yer ayırsın. ben senin beni sevmediğinisenin beni sevmediğinibenim seninle ilgili bildiğimseninle ilgili bildiğim her şey tersine çevirmektüm aşkları ters düz etmek içingünün ilk saatlerinin kırılganlığındaçok uğraştım. bir kaza anında ve saçılma noktasının yer merkezindebu şiir kendini sana yazsınsonuçta hiçbir mektup artık ikna etmiyor benisevgiye. —en sert kalbin içindeki aşk— ikilemlerden döngüsü olan yaşantımdaisterdim ki beni anlakalabilirim bu döngünün (yolun) ortasındayeter ki sen beni anla. [bana bıraktığın boşluk hissi ——nesnelerin içini görebilmek—— lazergörüşü*] kalbim hep olduğu yerde kalacakkalbim için her saniye yeni bir gün olacakkalbim hep bu şiiri sana yazacakkalbim çok geç olana kadar seni bu şehirde bekleyecek her duyguyla beraber yapısı değişen kalpgüvenini ve samimiyetini kaybetmiş bir diğer kalbin boyunduruğu altındadırhisleri yeğni sözlerle kontrol edilir. bir hayalin ortasından gece yarısı uyanmak hatırlayamadığın hayallere ağlamak sevgi ve aşkın kesişiminde kaybolmuş antik hayallerin üzgün çığlıklarınadikey ve uzlaşmasız gökgözler, bir kez göksel sayılmış olan antika putlar içinüzgün şarkılarıyla yakarıyor. beni kurtarman lazımdıellerin değdiğinde bir ayrılığabizden çok uzakta olanlara inandınaşkımı put sandın geri alamazsınsözlerin ikircil gurur duyduğun ihanetinle o putu sen kırdın.hayalini kurup yaşayamadığım ve unuttuklarımıbir rüyada sakladım.bir rüyada sakladığımıbir rüyada hiç bırakmadığımınereye bırakacağım gerçekte? hayalini kurduğun şeyleri bulmak için —ki- hiç yoktur bu hayaller—sicim hayaller yağmurunun altında yıkanan kalbim kendine geldikten sonra eve dönebilir mi? bu kalbi geride tutan uzun süreli bekleyişlerhayatının dış merkezinde duranson yaşamımın avuçlarından silinirkenbeni bıraktığın yolda. geri dönme. yüzümü sen kapattın.kör inandığın her yalan yerini ışığa bırakıyorbeni senden azat ediyorum. tüm hayatlarımı seninle bitiriyorumbirbirimize yabancı olduğumuz dildebir adım ilerimdekibir adım gerindeki ayrılık anında ve günün ilk saatlerinin kırılganlığındaisterdim ki senisterdim ki sen sevgimize inanisterdim ki sen beni anlaisterdim ki sen bizim biz olduğumuzu hatırla.
Self-Retrospective Vision as a Method of Abstract Thinking and Creating Remembering childhood days is a passive act which has a similar feeling to kintsugi, the Japanese technique on mending the broken pottery with gold dust added glue. I can’t see any direct connection between my memories, so I link them up with my present state of mind: be it joy, be it melancholy, be it disappointment. Glue differs from time to time and because of this inconsistency, any retrospective analysis gives out unstable results. Say, if a hypothesis doesn’t work and an experiment produces no certain outputs, it is impossible to apply them as a scientific method to any real world problem in search of a solution. However this randomness comes in handy in a very specific quest: artistic endeavour. Creating non-repetitive products whilst retaining the structural key points of a personality (childhood memories in this case) is a foolproof -albeit alchemical- formula that any artist would want to have in his arsenal. So I forfeited my ability to learn from the past and sacrificed my young days to Athena, for thus I don’t want to use my broken pots as pots again, but a sculpture, a monument. Bear these in mind while reading the next parts. I experience synesthetic stimulations for years, quantity unknown. But my best bet on when it started would be at the age of 3 or 4. Mom bought a toy for me from the local market, a kaleidoscope. Wrapped in a dull shade of blue paper, it wasn’t something that a kid would be excited about at first sight. After using it as a bat for a day or two, mom -thankfully- showed me how it worked. And as soon as I pressed my right eye onto its little lens and pointed it to the sun, I dropped it amid exuberant body movements. I was staggered by this optical miracle, it was glamorous in a strict order. Color-filled crystal fractals in it were mesmerizing, I remember almost passing out because of its beauty. I played with it until second grade or so, then I lost it. But it always stayed in my mind. As i grew up, I started thinking of it in a more profound way. The idea of containing infinity in a tube made out of cardboard and small plastic pieces was quite amusing. This irony easily reached out to a spiritual level just as I found myself in the middle of a conflict occurring in my mind about existential reasons, guides and purposes. Accepting that infinity can very well “be in” something and surround that thing at the same time was merging the two parts of a long lived juxtaposition. Conjoining these contradictory properties of infinity has a maternal acceptance in its essence, by this “rumiesque” perception of the universe lays the foundation of my current beliefs, way of living, rights and wrongs. The all-giving kaleidoscope has spoken again, made me the person who I am. As it is thoroughly explained in the first sentences, I see nostalgia and reminiscence as means of artistic counseling. I visit my childhood who is my sensei, my murshid, not to learn from the past, but to find guidance in its colorful motifs. When I look through that cardboard tube and see a yellow bouquet of lights, disturbance and uncomfort greets me. But another time different shades of orange come to play, fill me up with a childish joy. I never know what the almighty kaleidoscope will show until I look through it. It never ceases to surprise me. What a fertile entity.
Bilemedim...
evet evet kesinlikle öyle!
tartışmasız dünyanın en güzel kadınıdır!
heeeyo!
bu bir deneme yazısıdır!
heeeyo heyo!
neden hype sözlük'de kullandıktan sonra diğer tüm sözlük siteleri bizim kullandığımız notification sistemini kullanmaya başladı?
2020 şubat ayında da aynısını yaşadım, şimdi de.
Neden bu kadar özgünlükten uzaksınız, neden?! Sırf benzer olmayalım sizin yüzünüzden güncelleme başı notify sistemi değiştiriyorum ama sürekli olarak almaya devam ediyorsunuz.
hype sözlük sektörünün öncüsüdür deyince de "helevelehelevelelvel" yapıyorsunuz.
görsel
görsel
dünyada belki 200 çeşit notify sistemi var, 200 çeşit. kendinizi, "bu open source bir notify sistemi, herkes kullanabilir!" diye savunmaya kalkmayın. eğer ki siz gidip 200 çeşit notify sisteminden hype sözlük'ün ince eleyerek seçtiği notify sistemini kullanırsanız ben orada bir özgünsüzlük, kopyacılık görürüm.
3. kere notify sistemini güncelliyorum, bu yazıyı görüp de hype sözlük'ten fikir edinmeye çalışan, kısmi kopyalamaya çalışan diğer yazılımcılara sesleniyorum. muzlu malaga!
ekleme: yeni güncellemeyle gelecek şeyleri de kısmi kopyalayabilirsiniz umarım :)
2020 şubat ayında da aynısını yaşadım, şimdi de.
Neden bu kadar özgünlükten uzaksınız, neden?! Sırf benzer olmayalım sizin yüzünüzden güncelleme başı notify sistemi değiştiriyorum ama sürekli olarak almaya devam ediyorsunuz.
hype sözlük sektörünün öncüsüdür deyince de "helevelehelevelelvel" yapıyorsunuz.
görsel
görsel
dünyada belki 200 çeşit notify sistemi var, 200 çeşit. kendinizi, "bu open source bir notify sistemi, herkes kullanabilir!" diye savunmaya kalkmayın. eğer ki siz gidip 200 çeşit notify sisteminden hype sözlük'ün ince eleyerek seçtiği notify sistemini kullanırsanız ben orada bir özgünsüzlük, kopyacılık görürüm.
3. kere notify sistemini güncelliyorum, bu yazıyı görüp de hype sözlük'ten fikir edinmeye çalışan, kısmi kopyalamaya çalışan diğer yazılımcılara sesleniyorum. muzlu malaga!
ekleme: yeni güncellemeyle gelecek şeyleri de kısmi kopyalayabilirsiniz umarım :)
Selamlar, güncellemenin gelişine çok az kaldı. Bu başlık altında yakında güncelleme notlarını paylaşacağım.
10.06.2020 Güncelleme öncesi burada paylaşılan ufak buglardan oluşan bir kafileyi fix'leyerek herkese temayı ilettim.
6.0.3
1) istatistik sayfa küsüratı düzeltildi
2) tablo grafiğinin ajax motoru ile çakışma sorunu düzeltildi.
3) tekil entry'e N adet entry var verisi girildi.
4) gelen mesaj bildirimindeki/mesajlar sayfasındaki mesajın ilk 20 harfinin alınarak ekranı kaplaması engellendi.
5) kayıt butonuna basınca kayıt - giriş butonuna basınca giriş sayfasının açılması sağlandı.
6) gece modunda istatistik grafiklerinin silik font rengi yüzünden okunmaması sorunu düzeltildi. (CTRL f5 atınız)
7) profil sayfasında uzun başlıklı entrylerin sığmaması durumunda kendini otomatik olarak düzeltmesi sağlandı.
8) hemen her sorguya özel sql index yapısı yaratıldı. temada 7 kat oranında hız artışı sağlandı.
9) profil sayfasında takipler bölümünde kısmıdan girilen ve liste açılan bölümdeki yazarların üstüne tıklayınca açılan profil card'daki bilgi problemi düzeltildi.
6.0.3
1) istatistik sayfa küsüratı düzeltildi
2) tablo grafiğinin ajax motoru ile çakışma sorunu düzeltildi.
3) tekil entry'e N adet entry var verisi girildi.
4) gelen mesaj bildirimindeki/mesajlar sayfasındaki mesajın ilk 20 harfinin alınarak ekranı kaplaması engellendi.
5) kayıt butonuna basınca kayıt - giriş butonuna basınca giriş sayfasının açılması sağlandı.
6) gece modunda istatistik grafiklerinin silik font rengi yüzünden okunmaması sorunu düzeltildi. (CTRL f5 atınız)
7) profil sayfasında uzun başlıklı entrylerin sığmaması durumunda kendini otomatik olarak düzeltmesi sağlandı.
8) hemen her sorguya özel sql index yapısı yaratıldı. temada 7 kat oranında hız artışı sağlandı.
9) profil sayfasında takipler bölümünde kısmıdan girilen ve liste açılan bölümdeki yazarların üstüne tıklayınca açılan profil card'daki bilgi problemi düzeltildi.
buda mevcut pek (bkz:404 404) gitmek istermisiniz?
çok güzel bir arayüzzzz
gerçekten güzel bir şeysin sennn
sözlüğün fihristi.
görsel 
Bazı insanlar hayatı yaşarken aslında yaşamaktan ziyade hayatı kaçırmakla meşguldürler. İşte bu insanlar hayattan zevk almadıkları gibi, hayatlarını kendileri şekillendiren insanlar karşı da sert tavılar ile yaklaşmaktadırlar. Bunun en büyük sebebi ise insan olma bilincinin kaybedilmesidir. Sen sen ol, hayatını yaşarken, hayatının ellerinden alınmasına izin verme, insanlığını yitirme.
Sen hayatıma bırakılmış en büyük izin sahibisin. Gönlümün beyaz sayfalarını kendi sevginle doldurduğunu sanıyordum ama aksine, sen karalamaktan, gönlümü israf etmekten başka bir şey yapmamışsın.
Benim dünyaya dair 5 kuruş servetim yok. Tek servetim düşmeden elimden tutan dostlarım. Elimden tutan, beni kaldıran, yaralarımı saran, gerektiğinde sırtımı dahi sıvazlayan dostlarım. İşte bu kadar adam benim dostlarım.
Sevdiğiniz insanların değerleri, yanınızda oldukları zamanlarda değil, yanınızda olmadıkları zamanlarda da size iyi geldikleri anda anlaşılır. Bu yüzden ki insanın dostu her zaman karşısında olan değil, bütün anlarında yüreğinde hissettiğidir.
İnsanın en kötü huyu, yanıldığını kabullenmemesidir. Bu bazen yaralar, bazen ağlatır, bazen de pişirir. Kontrol etmen lazım kendini bakalım yanılmışsınız, bakalım ne kadar yanmış ne kadar ağlamışsın. Dönüp kendi içine bakmalısın ki insan olmaktan geri kalmayasın
Geçen gün ilk kez yolumun üstündeki çöp toplayan adam ile konuştum. Adamlığım arttı, insan olduğumu fark ettim. Neden mi, çünkü o adam benimle konuştu, benim gibi dünya telaşesine kapılıp insanlığını yitiren birine selam verdi o koca yürekli adam. Utandım, ama adam olduğumu fark ettim. Teşekkürler elleri kirli ama yüreği en pak olan insan.
İnsanlar hayatı daha uzun yaşamayı hedefler. Bilim adamları bu konular üzerine araştırmalar ve çalışmalar yapmaktadır. Aslında ne kadar uzun bir yaşam sürdüğümüz çok anlamlı değildir. Acı içinde geçirilecek bir ömürden ziyade, kısa ama güzel bir yaşam ondan çok daha anlamlıdır.
Güven o kadar mühim bir meseledir ki, bir kez kaybedildiği vakit, yerine gelmesi hem çok zor hem de eskiden
Bazı insanlar hayatı yaşarken aslında yaşamaktan ziyade hayatı kaçırmakla meşguldürler. İşte bu insanlar hayattan zevk almadıkları gibi, hayatlarını kendileri şekillendiren insanlar karşı da sert tavılar ile yaklaşmaktadırlar. Bunun en büyük sebebi ise insan olma bilincinin kaybedilmesidir. Sen sen ol, hayatını yaşarken, hayatının ellerinden alınmasına izin verme, insanlığını yitirme.
Sen hayatıma bırakılmış en büyük izin sahibisin. Gönlümün beyaz sayfalarını kendi sevginle doldurduğunu sanıyordum ama aksine, sen karalamaktan, gönlümü israf etmekten başka bir şey yapmamışsın.
Benim dünyaya dair 5 kuruş servetim yok. Tek servetim düşmeden elimden tutan dostlarım. Elimden tutan, beni kaldıran, yaralarımı saran, gerektiğinde sırtımı dahi sıvazlayan dostlarım. İşte bu kadar adam benim dostlarım.
Sevdiğiniz insanların değerleri, yanınızda oldukları zamanlarda değil, yanınızda olmadıkları zamanlarda da size iyi geldikleri anda anlaşılır. Bu yüzden ki insanın dostu her zaman karşısında olan değil, bütün anlarında yüreğinde hissettiğidir.
İnsanın en kötü huyu, yanıldığını kabullenmemesidir. Bu bazen yaralar, bazen ağlatır, bazen de pişirir. Kontrol etmen lazım kendini bakalım yanılmışsınız, bakalım ne kadar yanmış ne kadar ağlamışsın. Dönüp kendi içine bakmalısın ki insan olmaktan geri kalmayasın
Geçen gün ilk kez yolumun üstündeki çöp toplayan adam ile konuştum. Adamlığım arttı, insan olduğumu fark ettim. Neden mi, çünkü o adam benimle konuştu, benim gibi dünya telaşesine kapılıp insanlığını yitiren birine selam verdi o koca yürekli adam. Utandım, ama adam olduğumu fark ettim. Teşekkürler elleri kirli ama yüreği en pak olan insan.
İnsanlar hayatı daha uzun yaşamayı hedefler. Bilim adamları bu konular üzerine araştırmalar ve çalışmalar yapmaktadır. Aslında ne kadar uzun bir yaşam sürdüğümüz çok anlamlı değildir. Acı içinde geçirilecek bir ömürden ziyade, kısa ama güzel bir yaşam ondan çok daha anlamlıdır.
Güven o kadar mühim bir meseledir ki, bir kez kaybedildiği vakit, yerine gelmesi hem çok zor hem de eskiden
demo sürümde uri sonuna /wp-admin ekleyerek WP paneline gidip; kendinize yazar yapabilirsiniz!
dolduralım bakalım.
yeni kombo. eğer hype sözlük bu komboyla yazılsaydı performans konusunda arada 15 kat fark olurdu. ama ben başlarken yoktu graphql :/. Ha kaç tane bu komboda tema var? yok.
E ama kaç tane hype sözlük seviyesinde tema var? yok. Discy demeyin. Discy basit bir soru-cevap sistemi sadece.
Peki hype sözlük'ün bu komboyla tekrar yazılmış sürümünü alacak mıyız?
Evet alacağız.
(bkz:Neden alacağız?)
Bu komboyu öğrenmek istiyorum. Çünkü bu 3'lü kombo şu an zirve. Bu komboyla wordpress'de facebook yazıp; anlık 3 milyon hit çekilebilir. Graphql harika bir teknoloji çünkü.
Ne zamana alacağız?
Blog ve topluluk güncellemesinden sonra çalışmalara başlayacağım.
Ne faydası olacak?
aşırı derecede performans. hype sözlük hala çok performanslı. ama bu teknoloji ayrı bir şey. bu komboyla yazılan tek topluluk sistemi biz olacağız sanırım 0_0.
E ama kaç tane hype sözlük seviyesinde tema var? yok. Discy demeyin. Discy basit bir soru-cevap sistemi sadece.
Peki hype sözlük'ün bu komboyla tekrar yazılmış sürümünü alacak mıyız?
Evet alacağız.
(bkz:Neden alacağız?)
Bu komboyu öğrenmek istiyorum. Çünkü bu 3'lü kombo şu an zirve. Bu komboyla wordpress'de facebook yazıp; anlık 3 milyon hit çekilebilir. Graphql harika bir teknoloji çünkü.
Ne zamana alacağız?
Blog ve topluluk güncellemesinden sonra çalışmalara başlayacağım.
Ne faydası olacak?
aşırı derecede performans. hype sözlük hala çok performanslı. ama bu teknoloji ayrı bir şey. bu komboyla yazılan tek topluluk sistemi biz olacağız sanırım 0_0.
#131
Entrysinde lisans sahiplerini belirtmek üzere kullandığım söz. Hype temasını kullanan site sahipleri kapsar.
Bunu sevdim!
Entrysinde lisans sahiplerini belirtmek üzere kullandığım söz. Hype temasını kullanan site sahipleri kapsar.
Bunu sevdim!